Bu aslında talihsiz hal, dört ay sürdü yani dört ay, çok kolay yazılabilir, sadece birkaç harf çok kolay dile getiriliyor: dört ay, iki hece! saniyenin dörtte birinde dudaklardan hemen böyle bir ses çıkar. Ama hiç kimse ne başkasına ne kendine, mekansızlıkta, zamansızlıkta zamanın ne kadar sürdüğünü tanımlayamaz, ölçemez, canlandırarak anlatamaz ve insan hiç kimseye etrafındaki hiçlik üstüne hiçliğin ve yine hiçliğin, bu sürekli sadece masa ve yatak ve leğen ve duvar kağıdı ve bu suskunluk, yüzüne bakmadan yemeği içeri iten hep aynı gardiyanın, hiçliğin içinde deli edene kadar o şeyin etrafında dönen hep aynı düşüncelerin insanı içten içe nasıl yiyip bitirdiğini açıklayamaz, anlatamaz.

Sayfa 54 - Venedik yayınları

Satranç Stefan Zweig

Seyyah

@seyyah_49·

21 Şubat 2023 18:31

Ve sürekli etrafımda sadece masa dolap, yatak, duvar kağıdı, pencere hiçbir oyalanma yok ne bir kitap, ne bir gazete, ne bir yabancı yüz. Bir şeyler yazmak için ne bir kurşun kalem, oynamak için ne bil kibrit çöpü, hiçbir şey hiçbir şey hiçbir şey. Bu otel sisteminin ne kadar psikolojik yönden öldürücü olduğunu daha yeni algılamıştım. Toplama kampında olsa belki insan elleri kanayana ve buz tutana kadar el arabasında taş taşımak zorunda olurdu ki düzine insanla istiflenmiş şekilde kir ve koku içinde yatıyor olurdu. Ama insan yüzü görmüş olurdu bir tarla, bir el araba, bir ağaç, bir yıldız herhangi bir şey herhangi bir şeye gözünü dikilebilirdi. Oysa burada hep aynı şeyler vardı. Hep aynı korkunç aynılık. Burada benim düşüncelerimden, kuruntularımdan, hastalık derecesindeki tekrarlamalarından uzaklaştıracak bir şey yoktu. İstedikleri tam da buydu, düşüncelerim beni bogana kadar böğür, böğür böğürmemi, nihayetinde son çare onları kusmamı, her istediklerini anlatmayı, en sonunda bütün bilgileri ve insanları teslim edene kadar.

Sayfa 51

Satranç Stefan Zweig

Reklam

Seyyah

@seyyah_49·

21 Şubat 2023 18:16

Tek bir fikre saplanıp kalmış monoman insanlar oldum olası ilgimi çekmiştir çünkü bir insan kendini ne kadar sınırlarsa o kadar sonsuzluğa yakındır, asıl böyle görünüşte dünyadan kopuk insanlar, o özel maddelerinde kendilerine akkarıncalar gibi dünyanın garip gayet eşsiz minyatürünü inşa ederler.

Satranç Stefan Zweig