Her gün kapıdan çıkıp aynı duayla beni efsunluyordu sanki.
-Gözümün Nuru!Şerler def ola, hayırlar celp ola, Hızır yoldaşın ola.Hadi seni Rabbim'e emanet ediyorum.
Evden her ayrılışta öyle bir hasret yaşanırdı ki, sanki akşama dönüşüm yıllar alacakmış gibi bir hüzün basardı.