Los Angeles’in Dickens adlı banliyösünde doğup büyümüş bir ‘siyahi’nin dilinden, Amerika’nın ırk ayrımı sorununu mizahi bir dille aktardığı çarpıcı bir roman.
Başlangıçta ‘ne anlatıyor bu?’ diye zorlandığım sayfalar oldu çünkü bir konu-olay bütünlüğü yoktu. Kendini Jung sanan Psikolog bir babanın, çocuğunu toplumsal sınıf ayrımcılıkları üzerine başlangıçta masumane(!) fakat sonraları acımasızca olan sosyal deneylerde kobay olarak kullandığı sayfaları okurken epey zorlandım.
Yazarın psikoloji anlamında, toplumsal eşitsizlik, renk ayrımcılığı üzerine belirli tasvirlerle anlattığı olaylar mevcut. Araya bunlar ‘Reklamlar’ gibi girdiği için bir süre sonra ilerlemekte de odaklanmakta da zorlanıyorsunuz. ‘Zencilerin’ bile kendi içlerinde birbirlerini hor gördüğü, sınıfsal ayrımların ten renkleri üzerinden yapıldığı, mizah anlamında beyaz insanlarla karşılaştırmalı örneklere yer verildiği(beyazlara neden un gibi ‘beyaz’ demiyoruz- wc’lere -beyazlar giremez- yazma isteği, film karakterlerinde zenci başrol olmayışı vb.) ve biraz da sokak ağzı tarzı konuşmaları olduğu için edebi anlamda bir güzellik göremediğimden çok sevemedim.
İlk kez Abd’li bir yazara Man Booker ödülü kazandıran trajikomik bir eser.
