Bu sevgi öyküsünde; kısacık ömürlerimize renk veren mutluluklar, üzerinde yaşadığımız vatan ve bildiğimiz, tanıdığımız insanlar anlatılıyor.
Bazan biz de paylaşmayı unutup, günlük işlerle avunmuyor muyuz? Bazen biz de ertelemiyor muyuz sevgilerimizi? Bazen bizim de gözyaşlarımız tebessümle karışmıyor mu? Zamanın değerini unutup küsmüyor muyuz hayata?
Geriye dönüp baktığımızda gördüğümüz şey hep aynı; sadece bir arpa boyu yol.. Yüreklerimizi, hak edenlerden esirgemeyelim ve içimizdeki sıcak sese kulak verelim. Şöyle daha bir sıkı sarılalım dostlara. Yıllar boşa gitmesin, hayat anlam kazansın.
Ne iş yaptığımız da önemli değil. Önemli olan; severek, benimseyerek, isteyerek yapmak ve ondan ülkemiz adına bir görev, bir sorumluluk çıkartmak. Çünkü biz; bu ülkenin çocuklarıyız. Çünkü biz; bu bayrak, bu toprak için varız.
Ben de varım, diyebilmek için yarınları beklemeye de gerek yok. Neden hemen şimdi yeni bir başlangıç yapmıyor ve kucaklamıyoruz hayatı?
Çoğu kez, zirveye ulaşmak için öyle çaba sarf ediyoruz ki, yanı başımızdaki mutluluğu fark edemiyoruz. Yalnız olmadığımızı bir anlayabilsek, belki her şey daha güzel olacak. Tadına vararak yaşamanın yeri, yaşı, zamanı olmaz. Hiçbir şey için gecikmiş sayılmayız. Bahanelere sığınmayıp uyanalım artık. Elimizde her kapıyı açan ve adına sevgi denen bir anahtar bulunduğunu hiç unutmayalım. Onu bir pazarlık olarak da görmeyelim. Beklentisiz ve karşılıksız sevelim. Çünkü ona gönül verenler hayatın değerini çok daha iyi bilirler.
Bırakalım da gül kokuları sarsın yüreklerimizi. Etrafımızdaki her şeyin sevgi ile beslendiğini görsün artık gözlerimiz.
Bebeğin, çocuğun, anne - babanın, toprağın, bayrağın, vatanın
