Asil bir ruh, kendini minnet duymakla yükümlü hissetmekten hiç gocunmaz ve yükümlü olduğu durumlardan tedirginlikle kaçınmaz; daha sonra aynı rahatlıkla minnetini dile de getirir; bayağı ruhlarsa her türlü yükümlülüğe karşı koyar ya da sonradan minnetlerini dile getirirken abartıya kaçıp fazlasıyla çaba sarf ederler.