İlk önce çocukların odaya girişini normal karşıladım fakat çocuklarda annelerini arayan bir üzüntü vardı. Çocuklardan biri odada bulunan çekmeceleri açıyor ve anne ner- desin diye ağlayarak çekmecelerde annesini arıyordu. Tüy- lerim diken diken olmuştu. Nereye geldiğimi anlamaya çalı- şıyordum bir an önce odadan çıkıp kaçmak istedim fakat sanki birşey üzerime çökmüş beni odadan çıkarmıyordu. Bu arada diğer çocuğun dolap ile duvar arasındaki beş san- timlik boşluğa bakarak anneeee nerdesin diye ağlamaklı ses tonu bütün vücudumu paramparça etti. Aklımımı yitiriyorum Allah'ım, bu çocukların halleri ne böyle diyerek kalbimin atışlarını saç tellerime kadar hissedi- yordum. Kapı açıktı ve diğer çocuklar da çekmece, masa altı, halı altları gibi her yere bakıp annelerini arıyorlardı. Sadece oradan kurtulmak için dua etmek istiyordum. Fakat dilim tutulmuş sanki doğduğumdan beri hiç konuşamıyordum. Çığlık atmak istiyorum atamıyorum. Evden kaçmak is- tiyorum, kaçamıyorum. Çaresiz bir şekilde oda kapısına bakarak çocukların annelerini arayışını izliyorum. Bu durum on dakika kadar böylece sürüp gitti. Bu on dakika hayatımda yaşadığım en zor zaman dilimiydi. Bütün acılarımı unutmuş sadece evin içindeki kasveti ve korkuyu yaşıyordum. On dakikalık bir kabusun ardından daha büyük bir kabusa gözlerimi açtım.
