Sınıfta Kalanlar Okul Açtılar
Miyase SertbarutSözler ve Alıntılar
“Eylül ayı geldiğinde renk değiştiren yapraklar gibi içimizdeki renkler de değişti.”
Biz tembel değildik, aptal değildik, kalın kafalı değildik. Yalnızca uygun koşullarda yaşamayan çocuklardık.
Sayfa 95Kitabı okudu
"İnsan çaresizken ağlamak yerine gülmeyi seçebiliyor bazen..."
Sayfa 44 - TudemKitabı okudu
Biz tembel değildik, aptal değildik, kalın kafalı değildik. Yalnızca uygun koşullarda yaşamayan çocuklardık. Güvercinlerini, ninelerini, derelerini çok uzakta ve emanet bırakmış çocuklardık. Başka bir dilin içine doğmuştuk ama bambaşka bir dille büyümeye ve anlamaya çalışıyorduk. Tabii ayağımız takılacaktı, tabii sendeleyecek ve bazen de düşecektik. Zorlandığımızı anlamayanlar bizi dışladı bu yüzden içimiz hınçla, hırsla, öfkeyle doldu. kurduğumuz okul, içimizdeki yarayı iyileştirdi. Çünkü okuduk, anladık, anlattık. Ne istediğini anlatabilen birinin zengin ya da yoksul olmasının önemi yoktu, bunu hissettik. İşte biz, o yaz, önümüzdeki yolda yürümek hatta koşabilmek için ant içtik.
Sayfa 95Kitabı okudu
İşte hepimizin, bütün çocukların ortak derdi bu. Bizi anlamıyorlar. Hepimizin aynı olmasını istiyorlar. Herkes aynı evi, aynı yolu, aynı ağacı çizsin istiyorlar. Olur mu öyle?
Sayfa 68 - TudemKitabı okudu
Evde yamalı bohçaya benzer bir dil kullanılıyordu. Birazı memleketten getirilen, birazı buradaki kasabalıların kullandığı, birazı televizyondan yayılan sözcükler; birbirine tutunarak dil olmaya çalışıyordu. Ve kitapların dili bunların hiçbirine benzemiyordu.
Sayfa 15Kitabı okudu
Adlarımız kısaltılıp sevimli hâle getirilse de biz şımartılmadan büyüyen çocuklardık.
Sayfa 8 - TudemKitabı okudu