Sofya Kayıp
Ahmet TosunSofya Kayıp Gönderileri
Sofya Kayıp kitaplarını, Sofya Kayıp sözleri ve alıntılarını, Sofya Kayıp yazarlarını, Sofya Kayıp yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hayatın içinde bir anlam var mıydı? Varsa neredeydi? Neden bir günden bir güne, tesadüfen de olsa bir yerlerde karşılaşmamıştık? Eğer karşılaştıysak ama bir tanışma imkânımız olmadıysa niçin benim utangaç mizaçlı biri olduğumu fark edip ilk adımı o atmamıştı? "İşte ben hep arayıp durduğun 'hayatın anlamıyım,' artık gecelerin sessizce kararıp kalmaktan, gündüzlerin boşu boşuna akıp gitmekten kurtulacak, geceni de gündüzünü de ellerimle sevince boyayacağım. Nihayet mutluluk senin için de muğlak ve meçhul bir kelime olmaktan çıkıp benim vesilemle en yakın dostun olacak,'dememişti.
İnsan ömrünün bir yerinde de her şeyden kaçıp kurtulmak istiyordu. Her şey ise, bütün kıvrımlarıyla hayat ve onun içini dolduran belirsizlikte kaybolmuştu fazlasıyla.... Talan olansa benim ruhumdu. "Ben ne zaman mutluydum?"
Sanki ben sadece korkmak için yaratılmıştım. İşin doğrusu benim gibi fazla kırılgan olan insanlar yaşamak, düşünmek ve hissetmekten birinde karar kılıp tamamen ona yönelmelilerdi. Çünkü insan böyle hastalıklı bir bünyeye sahipken hepsini yapamıyordu. Ve ben düşünmek ve hissetmek yüzünden hayatımı feda ettiğim için çok üzgündüm.
Ah şu hiçbir şeye ilaç olmayan zaman, diyordum kendi kendime, sanki bir derebeyi gibi ruhumuzun ecza dolabında her zaman baş köşeyi işgal ediyordu. Sanki bir faydası varmış gibi...
Yeni doğan her gün aslında hatalarını düzeltip kendini affettirmesi için hayata verdiğimiz bir borçtu, ondan kalbimize dokunacak nazik bir özür bekliyorduk ama umduğumuzun aksine gerçekleşen hemen her zaman aynı kabalığın devamıydı.
Kimileri için en büyük lütuf uykunun tam ortasında gelen sessiz ve acısız bir kalp kriziydi.
Eğer inanmakla inanmamak arasında yalpalayıp duran tedirgin ve kararsız bir ruha sahipseniz ne inançsızlığa özgü o hayvani boş vermişlik ve türlü türlü hazlar, ne de bir an olsun kadere sığınıp içinize huzur doldurabiliyordunuz. Hemen her şeyin hep en kötüsü düşüyordu sizin payınıza.
Sayfa 43
Ama belki de gülümsemek kirletiyordu her şeyi... İnsanlar arasında gülümseyerek dolaşmak çarmıhı sırtlanıp çivileri boynuna asarak yok mu kurban isteyen demek gibi bir şeydi çünkü.
Ama niçin Tanrı'nın yardım etmekte bu kadar geç kaldığını anlayamıyorum. Kaç gündür onu aramama rağmen hiçbir yerde bulamadım. Ve açıkçası acil çözüm bekleyen problemlerde dua etmenin pek de işe yaramadığını görünce yitip gidenin sadece sofya olmadığına,Tanrı'nın da kendinden epeyce fazla şey kaybettiğine dair bir his belirdi içimde. Yok saymaya çalışsam da bu his beni kimsesiz olduğum düşüncesinin eşiğine gelene dek hiç bırakmadı.