Platon’un çağdaş politikada teşhis ettiği ikinci bir kusur, devletin kurum ve hizmetlerinin kendi bencil çıkarlarının peşinde koşanlar tarafından doldurulmasına yol açan azgın bireycilik ruhuydu. Özel olarak oligarşinin kendine özgü yanlışını veya olumsuzluğunu ifade eden söz konusu bireycilik, ona göre, kent devletinin zengin ve fakir tahakküm edenler ve bastıranlar olarak ikiye bölünmesi ile sonuçlanıyordu…