Axı o son görüşümüzdə qapını örtüb gedərkən ani bir hiss
keçmişdi içimdən, geri qayıdıb bu doğma insanı qucaqlayım.
ona olan hədsiz istəyimi, ehtiramımı bildirim, ona xoș söz-
lər deyim..
Niyə demədim, bütün xoş sözləri ondan əsirgədim, növbəti, heç vaxt olmayacaq görüşə saxladım?!
Niyə axı beləyik, əksər hallarda ən yaxın, ən doğma sandıqlarımızı belə xoş sözlərdən, xoș rəftardan məhrum edirik?!
Sayfa 244 - Nailə,Yunus Hoca