O küskün xatirələr,
Susacaq, dinməyəcək.
Bahar dönəcək yenə,
Bu sevgi dönməyəcək.
Unudaram hər şeyi,
Unudaram mən səni.
Ürəyim dözməz ancaq,
Özgəylə görsəm səni.
Bilirsinizmi, çox ağırdır, bir yol tutub gedirsən, bütün ömrünü bu yolu sona çatdırmağa həsr edirsən, sonda gəlib mənzil başına çatanda görürsən ki, heç bu yolu gəlməyə dəyməzmiş...
... Sonuncu ölən ümidlərdir... Bəlkə, ümidlər, ümumiyyətlə heç ölmürlər, insan öldükdən sonra onun ruhunun içinə çökürlər? Sonra da ruhla birgə yaşayırlar?... Ruhu da ölməyə qoymayan, bəlkə, haçansa cismə dönə bilmək ümididir?...
...Sonuncu ölən ümidlərdir...Bəlkə, ümidlər, ümumiyyətlə heç ölmürlər, insan öldükdən sonra da onun ruhunun içinə çökürlər?Sonra da ruhla birgə yaşayırlar?...Ruhu da ölməyə qoymayan, bəlkə, haçansa cismə dönə bilmək ümididir?...
Sizin üçün maraqlı deyil, bəs niyə müasir dövrdə, dillər əzbəri olan sevgi cütlükləri yaranmır? Mən suala cavab tapmaqda çətinlik çəkərək demişdim:
- Yəqin, indi elm, texnika əsridir. İnsanlar hiss və ehtirasların, romantik duyğuların əsiri deyillər... O, sözümü tamamlamağa imkan verməmişdi: - Yəni deyirsiniz ki, indiki dövrdə heç kim heç kimi sevmir?
Özümə bəraət qazandırmaq üçün dediklərimi sığortalamışdım:
- Yox, sevməyinə sevirlər. Ancaq indiki sivilizasiyasının insanları daha soyuqqanlıdırlar. Ürəklə, qəlblə yox, başla, beyinlə sevirlər. İndiki sevgi təmənnalı sevgidir..