Struma Gönderileri
Struma kitaplarını, Struma sözleri ve alıntılarını, Struma yazarlarını, Struma yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
bir insan hayatında bu kadar çok üzüntü olur mu ?
Sayfa 216Kitabı okudu
Kazanıp kaybetmek değil, mücadeleden vazgeçmemek önemli
Sayfa 115Kitabı okudu
Bir insanın kaç mutlu günü varsa, o kadar yaşamıştır.
Sayfa 158Kitabı okudu
“Ne garip değil mi Elena? Binlerce yıl gelip geçiyor. Bin dokuz yüz yıl olmuş miladi takvimde. Daha önceki bin yılları da hesaba katarsan, oldukça eskiye gider tarih. Oysa biz insanlar en basit meseleyi henüz çözemedik.”
Bana baktı. Devam ettim:
“Bütün insanlar, bir arada barış içinde yaşamayı… Daha kaç bin yıl gerekiyor bunu öğrenmesi için insanlığın? İnsanlık, bu noktaya ne zaman gelecek Elena?”
…
El ele, bizi bekleyenlere doğru yürüdük.
Elimi tuttu ve sıktı. Ben de aynı şekilde karşılık verdim.
Elena bir sihirbazdı. Kötü bir hayata dokunma ve her şeyi olumluya çevirme konusunda yetenekli bir sihirbaz. Hayata küstüğüm ve artık yaşamanın sınırında olduğum bir anda yine karşıma çıkmıştı ve o günden beri beni iyileştiriyor, tedavi ediyor.
Avucundaki küçük kutuyu gösteriyordu. Elenaya verdiğim küçük gümüş kutu…
Mutluluk kutusu…
…
Karşılık vermek yerine gözyaşlarımı serbest bıraktım. Yanaklarımdan aşağı süzüldüler. Elena da ağlıyordu.
Uzanıp elimi tuttu. Karşı koyamadım.
…
Mutluluk kutusunu çıkardı cebinden. “Hiç ayırmadım yanımdan. Hiç… Bana verdiğinden beri hep şans getirdi. İçini mutlulukla doldurdum David. Şimdi ikimiz dolduracağız bunun içini mutlulukla. Tamam mı?”
“İnanıp inanmamamın bir önemi yok. Dileyelim de böyle olsun. Şu şiddetli poyraz, bizi karaya savursun.”
Beni bırakıp gitti.
Bir umut!
Bir umuttu bu ne de olsa… Bir umut kırıntısı…
…
Keşke uyandırsaymışım! Keşke, uzun uzun konuşsam ya da hiç değilse, elini hiç bırakmasaymışım…
İnsan geçmişte olanları zorlansa da hatırlar ve kimi zaman derin bir sızı ile hatırlar ama gelecekte olacakları, bir dakika sonrasını bile bilemiyor.
Toprağına bir daha ayak basmasam, özlemem. Artık orası benim ülkem değil. Beni bir çöp gibi dışarı attılar ve yaşadığım sürece bunu kendime hep hatırlatacağım!
Bir insan hayatında bu kadar çok üzüntü olur mu?
Daha önce de ayrıldım ülkemden ama geçici süre için, döneceğimi bilerek… Şimdi, bu ayrılık neden beni bu kadar üzüyor, kalbimi sızlatıyordu; anlamak zor. “Kal!” diyen, ısrar eden olsa bile kalmayacağım ve muhtemelen geri de dönmeyeceğim ama ayrılıyorum diye niye bu kadar üzülüyorum?
“Elveda sevgilim ülkem…” diye geçirdim içimden. “Bil ki senden ayrılmayı ben istemedim. Bizi zorunlu tuttular…”
Dönüp rıhtıma baktım. Askerler, rıhtımda kalanları uzaklaştırmaya çalışıyor. Bize dönüp bakmıyorlar bile.
Kendi ülkemden, bir çöp gibi atılıyorum…
Vatan bildiğin topraklardan böyle kovulmak ne acı…
Birkaç kez rüyamda görmüştüm ama yıllardır bir kere bile görmedim. Onu da görmüyorum artık, annemi de… Yüzler bile silinip gidiyor rüyalarımdan.
Annem… O güzel kadın… Acı çekmiş midir?