Kitabı okuduğumda hissettiğim şey, insanın kalbinin kırılması (bir kişinin onu üzmesi de diyebilirim) kalbi kırılan kişinin hayatındaki etkisini kağıtlara akıtmak istemiş yazar. Yazdıklarını yaşamış gibi geldi bana.Belki de bu yüzden yazdıklarında bir kırgınlık hissettim. Özellikle Tacir ve Eylül bölümdeki notlarda hissettim bu duyguyu.
Kitap yazarın yazdığı denemelerden ve hikayelerden oluşuyor. Bu deneme ve hikayelerin ana karakteri Tacir. Tacir'in anlamı ticaret yapan kişi anlamında. Ancak burada takma isim gibi kullanılmış gibi geldi. Çıkar ilişkileri ile yaşayan insanların içinde kalmış bir Tacir. Onlar gibi olamayan ama ismiyle benzerim umudu taşıyan biri gibi geldi.
Hayatın acımazlığına rağmen Tacir hayatta kalmaya çalışırken sevmek istiyor. Sevginin gücüne inanıyor. Bu gücü insanlara aşılamak istiyor.
Bir de kitapta fark ettiğim şey hikayelerindeki karakterler hayatın çıkmazında arkada kalmış, hayattaki yokuşta zorlanan insanlar. Bu insanlara umut olmak istemiş. Bir de bu kişilerin kaçış noktasını yazmakta bulması belki de hayatta zorlanan kişilere bir mesaj içeriyor. Yazarak mutlu olma, yazarak kendini anlatma, duyurma.
Belki de hayatta en önemli şey insan olmaktır. Bir kişiyi olduğu gibi kabul etmek, empati kurmak, karşımızdaki kişiye saygı duymak hayatı güzelleştirecektir. Ve insanları sevmek lazım. Onlar sevmiyor diye vazgeçmemek gerekiyor. Sevgiyi öğrenmek ve öğretmek lazım.
Yazarın kalemi sizi yormayacak ama bazı durumları düşünmenizi saylayacak şekilde yazmış. O yazarak kendini anlatmak istemiş. Eğer bu tarz kitaplardan hoşlanıyorsanız kitaba bakabilirsiniz.
