Güman edirəm, həddindən artıq kədərdən qovrulan insanlarda müvəqqəti durğunluq hissini ən azı bir dəfə sezmisiniz. Sanki onların ruhu keyiyir, istənilən fəaliyyət növü qarşısında dəhşətə gəlir və çarpayıda uzanıb qalmağı dünyada hər şeydən üstün tutur, qoca qarılar demişkən, “kədərini bəsləyirlər”, başqa sözlə, vaxtını baş vermiş bədbəxtliyə dəfələrcə ağlamaqla keçirirlər.