Altı Kişi Yazarını Arıyor - Liola - Ağzı Çiçekli Adam - Meslek Belgesi
Toplu Oyunları 1
Luigi PirandelloSözler ve Alıntılar
Bizler için bu memlekette artık ne iyilik ne de huzur kaldı.
İnsan suçluluk duygusuna kapılıp acı çekince, kelimelerle avunabilir. Belki de böyle vicdan azabından bile kurtulabilir.
Ölüm , bayım, ölüm birden üstümüze konduğunu fark ettiğimiz şu garip, iğrenç sineklerden biri gibi olsaydı... Biri yoluna gidiyor, yoldan geçen bir başkası onu durduruyor ve sakınarak, iki parmağını uzatıp "Bağışlayın, izninizle sayın bayım, üstünüze ölüm konmuş" diyor ve o iki parmağıyla yakalayıp atıyor... Ne güzel olurdu! Ama o iğrenç sineklere benzemez ki ölüm. Sokaktan geçenlerin kimbilir kaçının üstündedir de görmezler, yarın, ertesi gün yapacaklarını düşünürler sakin, içleri rahat.
Şaka Değil
Durmuyorum evde. Dükkân vitrinlerinden genç tezgahtarları seyredip hayran olmam gerek benim. Çünkü, anlıyorsunuz, bir an boş kalırsam... anlıyorsunuz değil mi? Hiç tanımadığım birini öldürebilirim...
İnsan toplum içinde yaşayabilmek, hayatta kalabilmek için kendisine "dış görünüş kalıpları" yaratmak zorundadır. Tıpkı Rosario Chiarchiaro gibi herkesin çevresi tarafından üzerine yapıştırılmış bir "maske rolü" bulunmaktadır ki, bundan kaçınmak mümkün değildir. Berretto a sonagli oyununda Pirandello'nun oyun kişisine söylettiği gibi: "... bizler kuklayız, ben kuklayım, o kukla, hepimiz birer kuklayız..."
Çünkü sevgili bayım, nelerden yapıldığını bilmiyorum ama, var, var, şurada boğazımızda duyuyoruz bir yumruk gibi, hiçbir zaman hoşnut edilmeyen, edilemeyen yaşamı, çünkü yaşadığımız biçimiyle, kendine karşı öyle susuzdur ki, tadılmaya bırakmaz. İçimizde canlı kalan geçmiştedir tat. Orada bizi bağlayan anılardadır yaşamın keyfi. Ama neye bağlayan? Şu aptallığa... şu cansıkıntılarına... şu budalaca kuruntulara... tatsız işlere... mi? Evet, evet. İşke bugünkü davranışlarımız, şu bir aptallık, şu bir cansıkıntısı değil mi? Şimdi bizim için bir talihsizlik, gerçek bir talihsizlik olan şey dört beş yıl, on yıl sonra kimbilir nasıl bir tat kazanacak... ne tadına doyulmaz bir anı olacak şu gözyaşları... Ya yaşam, Tanrım, ya yaşam? Yalnızca, bir gün yitireceğimizi düşünmek bile... günlerimizin sayılı olduğunu bilince özellikle...
Hayata diyorum… -düş kurarak- böyle bağlanmak. Tıpkı demir parmaklıklara sarılan sarmaşık gibi.
Sayfa 176Kitabı okudu