● Dış dünyasıyla iç dünyasını bağdaştıramadığımız, kendi gerçekliğini temsil etmeyen insanlar.
● Karmaşıklığını anlamlandırabilmek için düzen vermeye çalıştığımız her şeyin, bu kez de kendi gerçekliğini yitiriyor oluşu.
● Akşamları ışığı yanan, ocağı tüten evlerin, yalnız insanlara verdiği hüzün.
● Babaların ağladığını gören çocukların düştüğü dipsiz kuyular. EBRU CEYLAN