Mehmet Rauf’un Üç Hikaye’sinin ilk hikayesi olan Girdap’ta, Behic adlı karakterin gelgitleri o kadar güzel anlatılmış ki, kelimelerin arasında kaybolmamak mümkün değil. Lisede edebiyat öğretmenim, hikaye yazmak roman yazmaktan zordur, demişti. Çok şaşırmıştım. ‘Hikaye kısa bir şey, en fazlası 10 sayfa sürüyordur, neden zor olsun ki?’ demiştim kendi kendime. Ancak şimdi anlıyorum öğretmenimin ne demek istediğini. 10 sayfa da yazsan, 50 sayfa da yazsan, hikayeyi öyle bir toparlamak ve bağlamak zorundasın ki işte budur diyebilesin. Verdiğin mesajı öyle kelimelere saklayacaksın ki roman gibi uzayıp gitmesin. M. Rauf, mükemmel iş çıkarmış. Dönemin(aslında her dönemde var onlar) insanları gibi onun bunun elini eteğini öperek bir yerlere gelmiş olanlara inat Behic, onurlu, saygın, karakterli duruşunu bozmuyor. Bu şerefli duruşunu korumak bazı anlarda o kadar zorlaşıyor ki Behic ikiye bölünüyor. Birisi masum, ne olursa olsun onurundan vazgeçmeyen Behic; diğeri ise masuma parmak sallayan, Behic’in isyan dönemlerinde hemen kendini gösteren, berikini aptal olarak gören, anlık önyargılarının etkisinde kalmış yeni Behic... İki Behic arasındaki gelgit tekrar tekrar okunmaya değer. Hele Behic’in kendi kendiyle konuşma anları yok mu... İnsan, hemen kendine pay çıkarıveriyor. Yok mu bizim de öyle dönemlerimiz... İnsan bu, belki de denizlerden daha çok savruluyordur gelgitlerle bir o yana bir bu yana... Ancak, Behic savrulsa da buldu kendini yine. Okunası, not alınası bir kitap...
