rehin tuttukları gövdemden
ne kadar da aynı olduğumun
ve ayrı bir nabzın ritminde
iz sürdüğümün
farkındalar
kapattıkları
tek şey
bir ben var şimdi bende
şimdi
benden dışarı.
Kendimi, bazan, uçsuz bucaksız
bozkırın ortasında tekbaşıma,
tekbaşına kurumuş kalmış bir
ağacın orta dallarında birinde
sebepsiz tünemiş, suskun, ağır,
boşluğa bakarken buluyorum.