Kıtalar arası ahenk aramanın adı mıydı ömür? Üsküdar ıssızlığında,
Beyoğlu kadar şen şakrak;
Tarlabaşı kadar virane olmamalı mı insan?
İnancın kuvvetinden,
Örttü üstüne yalnızlığı Beykoz... Örtüsüne büründü Fatih...
İnandığı gibi hep dosdoğru... Unutmamanın,
Sadık kalmanın adıydı Vefa... İnandığı tüm değerlere...
Şimdilerde bir semt adı sadece... Çengelköy hep mi böyle düşünceli? Dalıp dalıp giderdi ufuklara gözleri...