Türk arkeolojisinin büyük ismi Ekrem Akurgal, 1968’de Almanca olarak yayımladığı Urartu ve Eski İran Sanat Merkezleri çalışmasında MÖ 9. yüzyılda Doğu Anadolu’daki Urartu uygarlığı ile aynı dönemde doğusunda gelişen Eski İran coğrafyasının sanat eserlerinin stilistik ve ikonografik özelliklerine dair arkeolojik bir bakış sunuyor.
Akurgal, Urartu sanatının evrimleşerek gelişme gösterdiği dönemlerde doğudan batıya komşu olduğu tüm coğrafyaları –Frigya, İyonya, Yunan ve Doğu İran’a kadar Lur sanatı da dahil olmak üzere– etkilediğini vurgulamaktadır.
İki yüz yıllık bir değişim içinde Urartu sanatının, Eski Urartu Stili olan Dairesel veya Çizgi stilinden Olgun Stile, buradan da Geç Urartu Stili olan Kübik Stile evrildiğini saptayan Akurgal; bu evrelerin tarihlendirilmesinde referans noktası olarak aldığı sanat eserlerinin ikonografik ve stilistik özelliklerinin, zaman ve mekânla uyumlu olmasına dikkat etmiştir.
Kitapta, Urartu mimarlığından tapınak yapılarına ve anıt mezarlara, duvar resimlerinden çömlekçilik ürünleri ve bronz kazanlara, kazanların kulplarındaki insan, aslan, boğa ve
yırtıcı kuş motiflerine ve tahta heykelciklere uzanan sayısız objeyi özgün eskizler eşliğinde inceleyen Akurgal, Luristan, Kuzeybatı İran’la Med ve Ahemeniş sanatını da bu bağlamda ele almaktadır.
