Kadındım ben… Bana el kaldıran adamın, annesine el kaldıran babasının üstüne yürümesi kadar ironik bir filme atanmıştı başrolüm. Sorulsa hepimiz anneydik ama herkesin kendi annesineydi değeri. Biz çeviriyorduk bu hayatın çarkını…
Boş ver birilerinin sana inanıp inanmamasını… Sarıl içindeki masum çocuğa, dikil her düşüşte tekrar ayağa… Olmadı mı? Hadi bu kez daha bir inanarak… Bir daha!