İnsan zamanla, acıları, kederleri de kanıksıyordu mutluluğu kanıksadığı gibi. Kader, savaşı gündelik yaşamın bir parçası etmişti sonunda. Savaşa, hatta işgale alışıp yaşama devam etmekten başka çare yoktu. Yeter ki Allah, elindekileri eksik etmesindi. Çaresiz dert, devasız hastalık vermesindi.
Sayfa 15