Hayat, bir sonbahar yaprağının ardından gidilemeyecek kadar değerliydi. İnsan seviyorsa hemen söylemeli, küsse barışmalı, hayatı ertelememeliydi. Zaman gelip de hatıralara bir silgi vurmadan yaşanmışların değeri bilinmeliydi.
" Küçük kız bakar mısın?"
" Söyle Nebiş'im benim..."
" Sen beni nereden tanıyorsun?"
" Ben seni her gün görüyorum,çok da seviyorum. Seninle çok iyi anlaşıyoruz aslında biz. Aslında çok eskiden beri tanıyorsun beni. Aramızda kimsenin yıkamayacağı özle bir bağ var. "
" Peki bu adam kim? "
" O da beni eşim Ahmet. O da seni çok seviyor. Hatta sana her gün çikolata bile alıyor."
" O zaman size teşekkür ederim. "
Evime gitmek istiyorum ben. Bu ikisi belli ki iyi insanlar ama evimi çok özledim. Gitmeye de korkuyorum. Ya evde yoksam?