Bana bir şey sormadılar: Yasaklı kaldım!
1970 yılında şiir yazmaya başlayan Kemal Gündüzalp, çok beklemeden hemen bir yıl sonra da düzyazı şiirler de yazmaya başlamıştır. Dizginlenemeyen duyarlılığı dizelere sığmamış, akan bir ırmak gibi yayılıvermiştir ovalara. Başlangıçtan beri yazdığı tüm kısa ve küçük şiirlerden oluşan Dar Zaman adlı kitaptan sonra, dizeyi aşan şiirsel coşkunluğunun göstergeleri olan tüm düzyazılı şiirlerinden oluşuyor Yalnızlığın Boyutları.
Eski Düzyazı Şiirler ve Yeni Düzyazılı Şiirler adlı iki bölümden oluşan bu yapıt, şiirin salt dize olmadığını, imgenin her biçimde şiire sokulabileceğinin örnekleri bir bakıma. Başlangıçta duygusal, hatta bireysel olan şiirsel bakış açısı zamanla genişleyerek, gelişerek ve gittikçe olgunlaşarak durdurulamayan bir su gibi akıyor; uzun soluklu bir şiire dönüşüyor.
Düzyazı şiir yazarken bazen dizelerle de kuruyor şiirini, dolayısıyla şiirin özü var olan salınım içinde kendi yolunu çizerek, kendine özgü biçimini buluyor. Böylece yazılan her dize ya da metinle insanı yüreğinden yakalıyor.
Dur durak bilmeden gelip geçenler, kandırılmış ve aldatılmış memurlar, sürgün yemiş eski öğretmenler, aşk ve hüsranla yaşayıp giden kır çobanları, yoksulluğu boyunlarında bir tasma gibi taşıyan topraksız köylüler!
Hem aşk dediğin nedir ki, ey yolcu?Hem aşk nedense biraz ayrılık ve ölüm değil midir hep?
