TÜRK siyaset hayatında bir dram cereyan etti. Tıpkı bir tiyatro oyunu gibi her şeyi tamam... Doğrusu, şahıslar da rollerini pekâlâ ustalıkla oynadılar. Yalnız, bir farkla, bütün bu mizansenin içinde gerçek hayatlarını temsil edenler sadece Demokrat Partililer olmuştur. Devlet Başkanından Hükümet Başkanından, ocak başkanına kadar... İmralı adasında kurulan sehpalardan üçünün ipi çekildiği anda kapandı sanılan perde, meğerse yıllar yılı sürüp gidecek yeni dramlar, yeni siyasi temsiller ve oyunlara açılacakmış. Tarih bilinmezse, ondan ibret alınmazsa, beşerin malul olduğu nisyan karanlıklarında politika yapılırsa, mücadelede dosta mı hasma mı vuruyor? Bilinmez; bilinemez. Siyasi huzursuzluğun temelinde haksızlıklar, adaletsizlikler vardır. Bunları bertaraf ederken sakınılacak nokta zalimi mazlum, mazlumu zalim haline sokarak yeni haksızlıklara, adaletsizliklere meydan vermemektir. 1969 Türkiye'sinde huzursuzluğu bertaraf etmek için yerinde çok güzel bir adım atıldı. Eski Demokrat Partililerin siyasi haklarını iade etmek yolundaki bu asil davranış, aynı zamanda geçmişin muhasebesine de vesile oldu. En geniş ve müsamahalı hayallerden dahi geçmeyecek tarzda düşmanlıklar dostluklardan ileriye geçti. Dostluklar, kardeşliklerse, kırgınlıklara, dönüverdi. Ama bütün bunların ardında bir temize çıkma çabasını, telaşını görmemek, hiç değilse sezmemek kabil mi? Sonra, bu temize çıkma çabasında, suçluluğun telaşı ve endişeleri görüldü. Bir yarış başladı. "Ben infazlara karşıydım... " "Ben Menderes'in idamına karşıydım…' "Ben infazlardan evvel şunu yazdım. O bunu yazmış... Bir temize çıkma yarışıydı bu. Bakıyoruz ve ibretle görüyoruz. Herkes idamlara karşıymış. Peki öyle ise, nasıl oldu da bu kadar tepkiye ve karşı koyana rağmen infazlar yapılabildi?
