Yazyalnızı - İki Deli Derviş
Behçet ÇelikYazyalnızı - İki Deli Derviş Gönderileri
Yazyalnızı - İki Deli Derviş kitaplarını, Yazyalnızı - İki Deli Derviş sözleri ve alıntılarını, Yazyalnızı - İki Deli Derviş yazarlarını, Yazyalnızı - İki Deli Derviş yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Çağdaş öykücülüğümüzün önemli isimlerinden 
Behçet Çelik ilk kitabı ıki Deli Derviş’ten bu yana sıcak, akıcı, duyarlı bir Türkçeyle yazıyor öykülerini..
Daha yirmi bir yaşındayken Akademi Kitabevi Öykü Başarı Ödülü’nü kazanan yazarımızın daha önce ayrı ayrı yayımlanan ilk iki kitabı, Yazyalnızı / İki Deli Derviş’te bir araya geliyor..
Bu öyküler bir yandan güçlü bir kalemin doğuşunu belgeliyor, bir yandan da gençliğin sorularla ve sorunlarla dolu dünyasını yakıcı, ama şiirli bir dille yansıtıyor. "
""Adam, susmanın ne anlama geldiğini anlamayacak kadar çok konuşuyor..."
(S:75)kıtabın ortasından
"Bu sokaklar benim değil. Benim değil bu içime, dışıma, gözlüğüme, ellerime, tam adım atacağım yere yağan yağmur. Hiçbir anım yok bu yapıların önünde. Şu duvara sırtımı verip soluklanmadım; eğilip şu kuytu sokak arasında kimseyi öpmedim. Soluğumu dolduran kömür kokusu tanımadığım insanların sobalarından geliyor. Hiçbir sobanın üzerinde, ben varınca sofraya alınacak bir tencere inceden fokurdamıyor." 
Yazyalnızı - İki Deli Derviş
"Ağbi hayatı yakalayamadık, ondan oldubittiye geldi yaşamımız.."(s:100)
Haklı değil mi?
"Ağbi hayatı yakalayamadık, ondan oldubittiye geldi yaşamımız.."
Sayfa 100 - Can yayınları Mart 2012Kitabı okudu
"Adam, susmanın ne anlama geldiğini anlamayacak kadar çok konuşuyor..."
Sayfa 75 - Can yayınları Mart 2012Kitabı okudu
"Şimdi, bu eski mahalle de değişen tek şey umudun yokluğu."
Sayfa 66 - Can yayınları Mart 2012Kitabı okudu
"Kuru bir çiçek olup kitap aralarına koymayı ve unutulup orda, bir gün sana ulaştırılmayı."
Sayfa 50 - Can yayınları Mart 2012Kitabı okudu
Gizemin kendisinin niçin bir giz olmadığını anlayabilmiş değilim.
Sayfa 27
çevremizi saran incir ağaçlarının kokusu, yalnızca sarhoş olduğum zamanlar duyduğum bir acıyı depreştirdi. yitip gidenin peşinden bakmaya benziyordu. artık göremeyeceğini bildiğin bir dostu, gece rüyanda görüp, sabah ağlayacak
gibi uyanmaya. haymada oturan adamın ufkuna bir iki incir ağacı yerleştirdim. insan neler düşünür böyle bir haymada, bir yola, bir ufka bakarken?
"varlığında değil de yokluğunda aklı başına gelir: tren kaçınca anlarsın, binmen gerekiyordu, gitmen gerekiyordu."
içinde, gitmek istediği uzaklar yerine bambaşka bir uzaklığa sürülmenin ezikliği mi var?
bulmak için yitirmek gerek.
sana bakamam, allak bullak olur gözlerim, seninle konuşamam ilk anda; dilim düğümlenir. yanındakiyle konuşurum. yalnızsan uzun süre susalım. göz göze gelip gülüşelim.
düşünmesi bile güzel, ama en güzeli döndüğüne inanmak, bir yerlerde bana bakındığına.
o eski, umut dolu, yaşamaya aç, yirmilik çocuk irisinin yerinde bir yenik var. yenilgisi yaşadığının kanıtı, umutsuzluğu böylece yaşama sevincine dönüşmüş...