Bir mütefekkir, “Yaşlanarak değil, yaşayarak tecrübe kazanılır. Zaman, insanları değil armutları olgunlaştırır. İnsanlar bilgiyle, tecrübeyle, tefekkürle olgunlaşır.” der.
Elbette olgunlaşmak için zamana da ihtiyaç var ama dolu dolu geçmesi şart bu vaktin.
Ecdadımız, bugün çoğumuzun bilmediği bir dile hâkimdi: Göklerin dili. Evet, okumasını bilenler için kâinatta envai çeşit bilgi mevcut. Bizim, atamızdan dedemizden öğrenebildiklerimiz ise “Samanyolu Galaksisi’nin soluk mavi noktası” olarak tanımlanan Dünya’mızla sınırlı.
Dedelerimiz, âdeta havayı koklayıp dünyalık işlerine hep bu bilgiler ışığında intizam verdiler.
Güneş ve Ay’ın hareketleri, ibadet vakitlerinin tayini için temel unsur olduğu gibi, her türlü mahsulün ekilip biçilmesi, hasadı, depolanması, ağaçların budanması, hayvanların yavrulaması hatta balta sapı olacak ağacın kesimi gibi günlük işlerde kılavuz vazifesi gördü.
“Ne varsa eskilerde var, eski toprak onlar!” diye andıklarımız, bugünün teknolojik imkânlarına sahip değillerdi ancak binlerce yıldır aktarılan tecrübeleri ve irfanı muhafaza edebilmişlerdi.
Peki her şeyini teknolojiye emanet(!) eden bizler, uhdemizdeki emanetler olan ruhumuzu, bedenimizi, dinimizi, evlad ü iyalimizi, işimizi, tabiatı, hayvanları ne kadar koruyup kollayabiliyor, ne derece riayet edebiliyoruz acaba?
Kasım ve Hızır’ıyla, pastırma yazıyla, karakışıyla, erbain ve hamsiniyle, cemreler ve çeşit çeşit fırtınalarıyla bir yılın halk takvimi, bu ayki dosyamızda sizleri bekliyor.
İstifadeler diler, üç aylarınızı ve Regaib Kandili’nizi tebrik ederiz.
