Karaktere karşı çok az bile olsa herkes sempati besleyebileceği bir karakter çünkü onda biraz bile olsak kendimizi buluyoruz çünkü herkesin bir "eksi şeytanı " var. Hani o stresli, sinirli anlarda o sizi işe yaramaz gibi hissettiren his, içses. Sizi sadece ama sadece üzen ve geride kalmanıza saçma kararlar vermenize mal olan içses. Ve her zaman yanlış söylemesine rağmen bir şekilde doğruyu söyleyebilen şeytan.Bu karakter ile sizi umarım ayıran özellik onun eksi şeytanıyla yönetilmeye müsade etmesi. Bundan kaynaklı iç çatışması aslında şeytanın benliğini tamamen yok etme çabası. Ayrıca karakterin kendini eksi şeytanına emanet ettiği her saniye hatta bir milisaniye bile huzura eremeyecek. Bana göre şu "ruhunu şeytana satmak" gözünün içine dövme yapıp kesmek değil şeytan ise normal şeytan değil bence ruhunu şeytana satmak kafandaki sesin hiç susmaması sürekli huzursuzluk ve eninde sonunda delirmektir.
