Yıkıntı Çiçekleri
Patrick ModianoEn Yeni Yıkıntı Çiçekleri Sözleri ve Alıntıları
En Yeni Yıkıntı Çiçekleri sözleri ve alıntılarını, en yeni Yıkıntı Çiçekleri kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Karadeniz 'in sularına gömüleli altı yıl oldu ... Batan gemisi n den kimse kurtulamadı... Ama gözünü seveyim... bana neden bunlarla işkence ediyorsun?"
Montparnasse semti de bana Uyuyan Güzeli anımsattı.
Bir hardal tenekesinde
Zambaklar ve güller İşte böyledir
Paris' e giden yol.
LAMAR TINE
"Göğsümün ta içinde bir baskı hissettim,yaprakları büyüyen ve beni boğan bir çiçek varmış gibi.Yere çakılmıştım. Allah'tan, kızlarımın varlığı beni bugüne bağlıyordu"
Sayfa 97Kitabı okudu
Yok, yok, bu kesinlikle Kürk mantolu Madonna
Kürk mantosunu çıkarmamıştı. Yüzünü yüzüme yaklaştırdı.
-Ya siz, her pazar akşamı o lokantada ne yapı yordunuz?
Beni hazırlıksız yakalamıştı. Dudaklarında belli belirsiz alaycı bir gülümseme belirdi. Başını omzuma yasladı ve ayaklarını kanepeye uzattı. Saçlarının kokusunu duyuyordum. Kıpırdamaya cesaret edemiyordum. Aşağıda bir araba motorunun sesini duydum.
Kürk Mantolu Madonna
Bir pazar· akşamı, kız kürk mantosunun için de, her zamankinden daha da somurtkandı. Ma samdan, markinin, onu neşelendirmek için yaptık larını izliyordum...
Kürk Mantolu Madonna
Ötekilerin henüz gelmediği sırada, fırsattan yararlanarak, patrona, o kürk mantolu kızın, hep refakat ettiği ve yanına oturduğu markinin nesi olduğunu sordum.
Kürk Mantolu Madonna
Kürk mantosunu hiç çıkarmayan ve hep surat asarmış gibi duran o kız hakkında daha fazla bilgi edinmek istiyordum.
Ama günün birinde hesap vermek gerekecekti ...
Simone Cordier daktiloda mektuplar yazardı.
Babamla ben, sık sık Champs-Elysees'de sinemaya giderdik. Kendi beğenmiş olduğu filmlerin yeniden gösterimine götürürdü beni.
- Bugünün derdi bugüne yeter ...
Yaşam, en basit haliyle, burada, güneşin al tında dururken, çözümsüz gizemleri çözmeye uğraşmanın ve hayaletlerin peşinden koşmanın ne anlamı vardı ki?
İlk kitap böyle başladı
Yüzünü bile görmediğim Philippe de Pacheco konusunda varsayımları düşünüyor, notumu tutuyordum. Açıkça bilincine varmaksızın ilk kitabıma başlıyordum. Beni yazmaya iten şey özel bir görev duygusu ya da yetenek değil, yalnızca karşıma hiçbir biçimde bulma şansım olmayan bir adamı çıkaran bu bilmece ve asla yanıtlanmayacak olan bir yığın soruydu.
Öğleden sonraları, rıhtım boyunca dolaşıyor ya da Botanik Bahçesini geziyor ve- gününü, tren istasyonunun holünde oturarak bitirdikten sonra, mavnaya dönerek yemekhanede akşam yemeğini yiyor ve yatakhanedeki ranzasına uzanıyordu.
Nitekim, Gare Rıhtımıyla Botanik Bahçesi arasında kalan o Austerlitz Mahallesinde her şey mümkündür: Şarap ve kömür kokuları ve yaban hayvanlarının kükremeleri arasında gece öylesine derindir ki, berduşun biri mavnadan Seine Nehrine düşüp boğulabilir, kimsenin dikkatini bile çekmeden.