Yüreğim Rüzgarlarla Özgür
Pablo NerudaYüreğim Rüzgarlarla Özgür Gönderileri
Yüreğim Rüzgarlarla Özgür kitaplarını, Yüreğim Rüzgarlarla Özgür sözleri ve alıntılarını, Yüreğim Rüzgarlarla Özgür yazarlarını, Yüreğim Rüzgarlarla Özgür yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ağır ağır ölürler; okumayanlar, müzik dinlemeyenler ve vicdanlarında hoşgörü barındırmayanlar
"Ağır ağır ölürler;
Okumayanlar, müzik dinlemeyenler,
vicdanlarında hoşgörü barındırmayanlar..."
"İşte burdayım!" diyorum, soyunarak ışıkta,
salıveriyorum ellerimi denize
ve her şey saydamlaşınca
toprağın altında, ben de kavuşuyorum huzura.
Ne söyleyebilirim toprağa dokunmadan
Kime dönebilirim yağmur olmazsa?
Bu yüzden hiç kalmadım gittiğim yerlerde
her yer bir dönüş limanıydı benim için,
bu yüzden ne bir tutam saç, ne bir kartpostal
getirdim katedrallerden, ne yaptımsa
kendi ellerimle yaptım yontarak taşımı,
aklımla, akılsızlığımla, huysuzluğumla,
öfkeyle, sağduyuyla
Ey, gölgeden
okyanus ayından söken şafak,
geri dönerim her zaman tutuşan tuzuna senin,
yalnızlığın senin her zaman beni iten
ve döndüğümde bir kez daha bilmem kimim ben,
dokunurum katı kuma, bakarım gökyüzüne,
yürürüm bilmeden gittiğim yeri,
yükselip düşünceye dek geceden tanımsız çiçekler
Uzakta, hırpani bir şehir
çağırıyor beni, zavallı siren
soğumasın diye yüreğim hiç
çetin görevlerinden,
ışığında tüm sevdiklerimin
gökyüzüyle, şiirlerle,
kıpırtısız, kararsız,
kaldırırken kadehini şarkımın.
Ne yolculuklara çıktı yüreğim
ayaklarında aynı pabuçla,
beni besleyen, dikenler oldu.
Tedirginlik götürdüm nereye gitsem:
vurdular beni ben vuracakken,
yığılıp kaldım öldürüldüğüm yerde;
ama kalktım, eskisinden daha dinç,
ya sonra, ya sonra, ya sonra -
Ekleyecek ne var ki?
Yaşamaya gelmiştim yeryüzüne.
Uyandı kana susamış
ilkbaharı koruların,
çıkıyor tilkiler inlerinden
çiylerini içiyor yılanlar,
ve ben gidiyorum seninle yapraklarda çamlar ve sessizlik arasında,
sorarak kendime nasıl,
ne zaman ödeyeceğim diye şu bahtımı.
Bir şey geçmiyor aklımdan yazın saydamlığından başka,
rüzgârın türküsünü söylüyorum yalnız, geçiyor arabanın içinde tarih
toplayarak kefenlerini, madalyalarını geçiyor, ve ben, yalnız ırmakları duyuyorum
bir başıma oturuyorum baharla.
Döndüm eve daha yaşlanmış
dünyayı kat ettikten sonra.
Artık bir şey sormuyorum kimseye.
Ama her gün daha az biliyorum.
İnsan ne kadar yaşar sonunda?
Bin gün mü, yoksa bir gün mü?
Bir hafta, yüzyıllarca?
Ne kadar sürer insanın ölümü?
Ne demek "Sonsuza dek"?
Kafam bunlarla dolu, işin aslını
öğrenmeye koyuldum.
Sevmem yolculukta,
gizli köşelerde Aşk ışığından yoksun boş gözler bulmayı,
Aç ağızlar bulmayı sevmem.