Yürüyen Kentler (Yürüyen Kentler #1)
Philip ReeveSözler ve Alıntılar
Kendini küçücük ve hiç olmadığı kadar yalnız hissetti.
"Sen bir kahraman değilsin, ben de güzel değilim ve büyük olasılıkla sonsuza dek mutlu yaşayamayacağız. " dedi kız. " Ama şu anda yaşıyoruz ve birlikteyiz, her şey yoluna girecek. "
Ona iyi davranan herkesi yok eden bir lanet vardı sanki üstünde.
O artık Katherine'in nazik Bevis'i değil, soğukkanlılıkla öldürebilen biridir. Sanki içindeki insan yaşamına değer vermeyen Mühendis uyanmıştır ya da Derin Ayrıştırma'da öyle çok ölüm görmüştür ki, bu yaptığının önemli olmadığını düşünür, aldırmaz.
Düş kırıklığı bir hançer gibi içine işlerken, sonunun geldiğini anladı Hester.
Acaba aşık olmak böyle bir şey miydi? Okuduğu öykünün birindeki gibi, anında anlaşılan ve olağanüstü şaşırtıcı bir şey değil de, insanın içini dalgalar halinde sinsice kaplayan, yavaşça gerçekleşen bir şey miydi? Sonunda bir gün uyanıp da, Mühendis Çırağı gibi hiç beklenmedik birinin ayaklarınızı yerden kestiğini keşfetmeniz miydi?
"Daha önce kimse benden hoşlandığını, senin yaptığın gibi hissettirmemişti bana. Bu yüzden, senin istediğin gibi nazik davranmaya ve gülümsemeye çalışıyorum ama sonra kendi yansımamı görüyorum ya da aklıma o geliyor ve her şey kötüleşiyor; tek yapabildiğim, korkunç şeyler düşünmek, sana bağırmak ve seni incitmeye çalışmak oluyor. Özür dilerim. "