Özellikle yalnızlık üzerine yazılmış, yalnızlaşmış insanı,yalnızlığın ağırlığını, ikili ilişkileri, ikili ilişkilerin tam ortasına kurulmuş yalnızlıkları anlatan öykülerden oluşuyor.
Yalnızlığın içindeki yaralardan yazar kendi üslubu ile bahsediyor. Bu cümleyi hayli açacağım. Kavrama soğuk bir anlam yüklemiş, anlatıma bir mesafe de koymuş ama o soğuk üslubu o kadar açık , net, gerçek ki , o soğukluğu öyle bir hissettiriyor ki okurken canınız yanıyor ; ayaz kesiğinden,soğuk yanığından... Anlatım biçimi yandım kül oldum “ kullanımından uzak . Zaten öykü kişileri bu tarz acı çekmiyor.
Yangınlardan geriye kalan daha beter bir yanık hali var ,daha derin yaralar açıyor ,daha ağır bir his bırakıyor .Şaç başa , tırnak tırnağa edilen kavgalar ya da göz göze göze edilen laflardan ziyade birbirine teğet geçen sözler , usulca ama içi hayli dolu dokunuşlar var öykülerde. Bu üslup okura öykü kişilerini derinden hissettiriyor. Bahsettiğim bu soğukluk, mesafe ve durumlar öykü kişilerinin ilişkilerinden, kişiliklerinden de kaynaklanıyor.
Öyküler geçecek, geçmek üzere olan, daha çok yeni geçmiş, zamana teslim ve zamanla geçecek olsa da izi kalacak yaralardan bahsederken , rüya,hayal ve gerçek iç içe bulunuyor.
