İçinde yaşadığımız çağ güncel kalabilenlerin ve güncel kalmayı bir anlam içinde bütünleştirebilenlerin çağı.
Kalbin olmadığı bir akıl, aklın olmadığı bir kalp bizi günümüz dünyasında yorabilir.
Ne bugünün içindeydim ne de dünün. Hatırılar, yaşanmışlıklar arşivinden ne bulursa getiren korkusuz bir ulak gibiydi.
Okur Takip Önerileri
Ölüm ayrılığı getirmiyordu aslında. Ayrılık, ölüme duyulan bir öfke, bir intikam alma aracıydı.
İnsan belki su gibi altında bir ocağın ateşi ile değil, hayatın zorlukları ile sürekli bir hararete maruz kalırken değişiyor, dönüşüyor ve tıpkı her gün yenilenen milyarlarca hücre gibi zihnen, fikren hiç durmadan başkalaşmıyor mu? Oysa üzerimizdeki basınçtan kurtulup bir kaynayabilsek, önce cisimsiz bir hale bürünecek, sonra tüm hava, gök ve bulutlar benimdir diyebileceğiz. İstediğimiz yerlere uçabilecek, rüzgarla yakın arkadaş olabileceğiz.
”Avrupa’da yaşlıların bu denli özgür ruhlu ve genç kalabilmelerinin sebebi nedir?” diye sormuştu.
… “Onlar yaşlandıkça hayatın tadını almaktan uzaklaşacakları yerde, uçurumun kıyısından uzatılmış olan ipi sıkı sıkıya tutup bırakmıyor, ölümden kaçtıkça kaçıyorlar. Ama onların korktukları şey ölmek değil, yaşlanmak; elin yüzün kırışması, bedenin buruş buruş olması, belin bükülmesi değil, ruhen tükenmiş olmak. Ölümü kabullendikleri için bu derece rahat ve enerjik kalabiliyorlar. Genç ruhlarının bedenleriyle aynı yaşta olmadığını bilerek belki de “
Herkes sana inanabilir de en zoru insanın kendisine inanmasıdır.
…, kafesine aşık kuşlar, uçmayı unutur,… Özgürlük de sınırları olmayan, densiz, ayarsız bir kafesti. Gitmemem gereken yerlere yerlere gitmiş, içmemem gereken suları içmişim. Konmamam gereken pervazlarda ne çok vakit geçirmişim. Halbuki salt uçmak değilmiş yeterli olan. Nereye uçtuğun, nereye koyduğun, kimlere dokunduğunmuş. Bilmemişim kafesim daha zehirli, daha derinmiş. Ucu bucağı olmayanın sınırları görünmeyenin cezası da ağır oluyormuş…
Hayallerimiz hayatlarımızdan büyük olur bazen.
Kimin yanındayken bana hiçbir şey olmaz diyorsan, o kişi senin yuvandır.
Sükünün iyileştirici bir özelliği vardı.
Katlandığın her rejimden sen sorumlusundur,… Her bireyin varlığı, bireyin içinde yaşadığı devlet sistemi tarafından ona verilir.
…, başkalarının acıları, canımızı kendimizinkiler kadar yakmazdı.
Kendi üzerinizde başkalarının güç sahibi olmasına izin vermek, başkalarına güç kullanmaktan daha kolaydır. Kadınlara benzeyen kitleler değildi, aslında bunun tam tersiydi.
Dedi ki, kitleler kadınlara benzerler; onları savunacak birini istemezler, onlara hükmedecek birini isterler.