Onun gözlerine uzun uzun baktım. Tek bir ışık tanesi görünmese bile içerlerde bir yerde olduğunu biliyordum. Asır belki gamzeli katildi ve ona aşırı yakışan bir katil gülüşüne sahipti ama gözlerinde korku vardu. Asır bunca zaman ölümden asla korkmamıştı ama şimdi...
"Sen ellerimin arasında can verirken nasıl gülerek izlerdim? Herkesin ölümünü izlerim ama seninki olmaz, Defne Karaca. Bana yaşamak için sebep verdin, diyorsun ya belki sen de bana vermişsindir. Belki birbirimizden intikamımızı böyle alıyoruzdur; birbirimize yaşamak için bir sebep vererek."
"Ölümü okumuştum, ölümü izlemiştim, ölümün rolünü kesmiştim ama ben hiç ölmemiştim.
Ölmek istediğin anda Gözünün önünden geçerdi hayatın, geçmedi. O an anladım, bunun ölümümün henüz başlangıcı dahi olmadığını."
Katil olmuştum, Asır'ın istediği gibi biri olmuştum. Onun kuklasıydım, benimle bir oyuncakla oynar gibi oynuyordu. "Artık bizdensin, 17 numara. Hoşuna gitti mi?"