Zaten ben herkesin gözünde; konuştuğum zaman gösteriş budalası, susunca gülünç, iyi bir fikrim olduğunda kurnaz, yorgunken tembel, bir lokma fazla yesem bencil, aptal, korkak, hesapçı ve daha neler nelerim.
Kendimi gülerken yakaladığımda donakalıyor ve böyle neşeli olmamın ne kadar ayıp olduğunu hatırlıyorum. İyi de tüm gün oturup ağlamam mı lazım? Hayır, bunu yapamam. Bu hüzün de geçecek.
İnsanlar ışık varlıkları değiller. Yaşamları karanlıkta geçiyor. Onları etkileyen çok fazla tutku var. Aşktan nefrete kadar her şey acı cekmelerine neden oluyor. İdeallerine rağmen zayıflıkları onları engelliyor.