"O yanıp yakılmış âşık can verdi de ses çıkarmadı"
"Susarak katlanırsın, onlarsa anlamazlar seni
Ey kutsal varlık, solar gidersin susarak
Sevgili, sayrısın
Gönlüm yorgun ağlamaktan
Ve içimde titrek pırıltısı korkunun
Ama inananam öleceğine
Sevdiğin sürece"
Şu saatte uyumayıp sevdiğini düşünen, uyumayıp ders çalışan koca yürekli insanlara selam olsun. Onlardan biriyim ben de..
Bu fenâ gülzârına bülbül olanlar anlamaz,
Vech-i bâkî hüsnüne hayrân olan anlar bizi.
Dünyâ vü ukbâyı ta’mir eylemekten geçmişiz,
Her taraftan yıkılıp vîrân olan anlar bizi.
Niyazî Mısrî (ks.)
"Sıradan basit bir günün uğruna; hiç dua etmemiş, hiç yalvarmamıştım"
Bak gece yine geldi
Ağırlığınca sözcükleri
Özlemle taşıyarak
Uğur Üstündağ
Aşk Bu Ya Seni Bende Unutmuş
nerdeyim tam görünmüyorum
nerdeyim üstelik telaşım da yok ortada
“Gâhîce uyandıkça şebistân-ı safâda
Şol gîce olan sohbet-i hemvârı unutma”
Esrar Dede
Gece...
Sabahtan beri bir şeyler yaşarsın biriktirirsin ya içinde. Örtersin üstünü hep. Gece olunca artık örtmeye gerek kalmaz ki... Çünkü gece bizim yerimize örter üstünü. Yalnızsındır artık. "Boğazın düğümlenir ya konuşamazsın." diyor şarkıda o misal. Haykırmak istersin haykıramazsın. Sessiz çığlıklarını yalnız sen duyarsın. Alırsın bir defteri kalemi. Kirpiklerin nemli, boğazında bir yumru... Ne yazacaksın ki? Ellerinde titreme, kelimeler de yetmez ki bir şey anlatmaya. Aynı düğümden zihninde de olduğunu fark edersin. Bir yandan için ürperiyor, havanın soğukluğundan mıdır içindeki soğukluktan mıdır bilinmez, diğer elinde buruşmuş bir peçete... Gecenin sesi kulaklarında sessiz çığlıklarınla duyuluyor. Etraf bulanık... Vazgeçiyorsun anlatmaktan. Anlatsan da anlamaz zaten ne defter, ne kalem, ne dünya...