Yapacağın işlerin temellerini iyice öğren...
Yapıcı eleştirileri dinle...
Her zaman bir yedek plan edinmeye bak...
Seninle benzer durumda ki insanlarla çalış...
İletişimde güçlü kal..
Merhametten, adaletten ve hakkaniyetten ayrılma...
Ve her iki cihan yaşamı için duâ et..
Çağ diyorum "kıyamet, artık kıyâm et.."
Umut tüccarlarının, emek ve gelecek hırsızlarının kurumsallaşmış devrine denk geldik üstadım. Helalin hoş görülmediği, haramın bol teşviklerle hoş karşılandığı çağa denk geldik üstadım. Milli, manevi ve devlet adamlığı şuurunun pek ucuza satıldığı, eşyaya, mala, mülke pek çok değer verildiği, insanın ucuzladığı devre denk geldik üstadım. İnsanın insanı çabucak harcadığı, sevgiyi neredeyse bir anne hayvandan örnek alacağımız devre denk geldik be üstadım. Bu yüzdendir kavgamız, bu yüzdendir dinmek bilmeyen çıkışlarımız.
İçimizde bir yer var ...
Güzellikleri paylaşmak istediğimiz,
Kimseye güvenipte paylaşamadığımız..
Güvenip paylaştığımızda ise, hüsrana uğradığımız..
Bu yüzden yanaştırmaktan çekindiğimiz,
İçimizde yaşadığımız o güzellikler diyarının,
Kalabalıklar içerindeyken bile yalnız yaşayan yolcularıyız bu Dünya'da..
Dünya değil, âhiret bizim olsun inşallah..
Herkes sevgisizlikten, değersizlikten dem vurup; değere, sevgiye ve sevgiliye hasret gider..
Vuslat ahirettedir.
Dünya ise; aldatıcı...
Gamdır, kederdir...
İnsan, özünden koptukça,
Kırıyor, döküyor, yok ediyor..
Ve aslında hepimiz, biraz kırık ve döküğüz...
Ve içimizde umuda karşı bir haykırış,
"Nerdesin? Bul beni..."
"Renk ver, bulayım seni..."
İnsan arar...
Tam buldum zanneder...
Tekrar arar..
Bu kısır döngü,
Ölünceye kadar devam eder...
"Ne dem bâki!
Ne gam bâki!
Hüve'l bâki.."
Unutmayınız;
İYİLİK İYİLEŞTİRİR.
Bir zamanlar sürekli konuşmak isterdim...
SONRALARI SUSTUM...
SONRALARI ARAŞTIRMA VE OKUMAYA SARDIM..
Şimdilerde ise sürekli yazmak istiyorum...
Öyle işte, sanırım gitgide biraz mavi, biraz yeşil ile başbaşa yalnızlığımı seviyorum.
Hayat yaşantıdır, yaşantının kendisi ise duygu yüklü kervandır. Eğer ne istediğini bilmiyorsan, bir insanın hayatına girip ne kervanı yağmalayacaksın, nede yol kesen eşkiya gibi cana kıymayacaksın.
Sevmek güzelde... Maddeyi, eşyayı, menfaati, alçaklığı, parayı seven insan sıkıntı. Öyle bir zaman ki; insan ve para haricinde neyi sevdiysem ruhumun, aklımın, vicdanımın, huzurun yoldaşı oldu.. velhasılıkelam insan kendini düzeltmedikçe sevmek denen kavramda eşyalar gibi eskiyecek ve unutulacak.. Sevmek için yaratılan kalpler neden bu kadar katılaştı diyerek bunca nefretin kaynağına inmek gerek. Yeniden insan ve medeniyet inşâsı gerek.. Bize İslâm'a teslimiyet gerek. Gerisi lafügüzaf..
Bâzen bir hüzün işgaline uğrar insanın yüreği,
Bâzense, bir anlamsızlığa mahkum olur yüreği,
Bir çıkış ararken,sil baştan başlangıçta bulur kendini
Fakat yürek yorgun, yol uzun, tâkâtsiz bulur kendini..
Âh şu yaşanası günler ve âh şu mutluluk..
Çocukken kapı ziline basıp kaçtığımızda ki o saf kahkahalar neşemiz nerede şimdi?
Demek ki, dört mevsim baharı yaşayan, solmaz dediğimiz selvi ağaçları da solmuş şimdi...
Biz hep böyleydik, uzaktan izledik hayatı, içindekileri, gelişmeleri, getirdiklerini, insanları ve sonuçlarını.. Bâzense tam karşısında idik bu kahpe düzenin ve sistemin ergleriyle canhıraş bir şekilde ölümle restleşircesine.. Olmadı işte be yabancı dost, ne ettiysek sevemedik, barışamadık, her şeyin sahteliğini gerçekçilik nidâsında buyur eden iblisin itleriyle. İşte bu yüzdendir sessizliğimiz, işte bu yüzdendir yalnızlığımız ve yine işte bu yüzdendir hiç anlayanımızın olmayışı...