Herkes birilerini, hayatına sokup bir evlilik gerçekleştirebilirken, biz neden o özlemini çektiğimiz "aile" olabilme "kapısını aralayıp" birilerini hayatımıza buyur edemiyoruz. Sanırım, yalnızlıkta bekarlıkta, canımıza kanımıza varlığımıza yapışmış. Kazısanda çıkmıyor.
Zaman bulunmaz bir "servet" ve biz, mâlesef onu değerlendiremiyoruz. Şimdi kendini muhasebe etme zamanı. Ömründen geçen zamanın neresidensin, ilerisinde mi, gerisinde mi.. Şimdi! bugün ya da yarın öleceğini bilmediğin zamana ne kadar yatırım yaptın, hem bu dünyana hemde ahiret hayatına... Düşün! zaman her şeyi içinde barındırırken, her şeyi içinde barındıran o zamanın içinde, biz ne kadar arındırabildik kendimizi.
Devlet yöneticilerine ve üniversite mezunlarına ödev.
İslam, çorak toprağı eker, hayat verir..
Batı, kan emer, hayat verdim der.
"yürekten satırlara, satırlardan geceye düşülen notlarımdan..."
Öyle bir hayat yaşıyoruz ki, hepimiz bir tarafa dağılmışız, her birimiz içimizde kaybolmuşuz. Ve öyle bir çağa şahitlik ediyoruz ki, kötülükte alçalmışları yükselten, hayrda yükseltilecekleri alçaltan bir sistemin müptelalığı. Bir yanımızda dağılmışlık, bir yanımızda kaybolmuşluk, diğer yanımızda kötülerin dünyaya hızla hükmetmesi, Allah sonumuzu hayrgetire.
Ne uzun yoldur insanoğlunun içi, ne dehlizler vardır geçilmez, ne derinlikler vardır sonu gelmez, bir de ne güzellikler vardır cennetten gizli bir bahçe.. kâh batarsın, kâh çıkarsın o yolda... hayatta böyledir, üç süründürürse bir güldürür yolda..kimini az, kimini çok, ama asla kimseyi sürekli kılmaz aynı hâl içinde.
Öyle sohbet programları uygulamalarına ve konuşmalarına şahit oluyor ki insan, ne ahlâk, ne edep, ne kültür, ne de iman. Bu meftumları çiğnerken duydukları o büyüklenmeleri, alayları bir şahit olsanız, şeytan bayram yapıyor dersiniz . Allah ıslah eylesin, böylesine şuursuz bir gençliğe, geleceğin anası, babası, nesili demeye dil varmıyor, utanıyor, iç kahroluyor. Mâlesef türedi bir nesil, şeytanı kendine yoldaş eylemiş hızla "sona" doğru gidiyor.
yaz günlük..bunu da yaz, nereye gidiyor insanlık?
Hayatı;
Önce; İnançsız kimlikler, manevi ve inanç değerlerine savaş açarak, kendi cinsinin ve medeniyetlerin sonunu "tek tip insan ve inanç modelini" oluşturmak isteyenlerin amacına ama bilerek ama bilmeyerek değirmen olmuştu ve hâlâ oluyorlar, kimi bilinçli, kimi bilinçsizsizce.
Sonraları;
Değişen çağ ve insan ile, maneviyat ve medeniyet ikliminden kopan insan, kendi cinsine ve tüm canlıya, tabiata kötülüğü, ihaneti, öldürmeyi çıkarları doğrultusunda beis görmedi. Ve yaşanacak en güzel ilişkiler, zamanla ruhsuz ilişkilere, ruhsuz anlayışlara, ruhsuz hayat tarzlarına dönüşerek insan yalnızlaştırıldı...
Şimdiler de ise;
Değersizleşen hayat içerisinde yalnızlaşan insanın, aldığı nefesi ilahi kudrete teslim edeceği güne kadar olan ki, mücadelesine, ikbaline, istikbaline, istiklaline tutunmaya çalışan insanın elinde kalan "umuduna, emeğine, geçimine" dünyayı yöneten kapitalist sermayeciler ve yöneticiler göz diktiler.
Sonuç; efendi köle sistemi ile ruhsuz bedenler, cansız bedenler, ruhsuz şehirler, cansız hayatlar.
Yazacak, çizecek çok şey var elbet. Fakat artık bu gidişe dur diyecek hareket, eylem, fikir, bilinç, şuur, dert edinecek bir (İslam üzerine bina edilen) dava lazım. Dünya, hayat ve hayatlar; bir avuç şeytan tarikatının aldığı karalar üzerinden, tasmalı yöneticilerine bırakılmayacak kadar değerlidir.
Bazen en iyimizde bile; niyetlerimiz eksik, bir işe koyulmadan önce, Kimimiz Cenabı hakkın razılığından o işin hayrlısını dilemekten farkındasız, Kimimiz başında bismillahsız, Kimimiz sonunda şükürsüz. Kim bilir, belki de bu yüzden nihai bir "hayrlı sonuca" varamıyor, hep yarım, hep eksik, hep yorgun kalıyoruz. En doğrusunu Allah bilir.
Nasıl ki; uçurumun kenarından bakan bir insanın başı dönerse, geldikleri makamları karşılığında itibar şarhoşu olan yöneticiler ve liderlerde o baş dönmesi etkisiyle halktan kopar, gerçeklere kör ve sağır kalır. işte o vakit, aslında o makam ona uçurum olur.
yazık! batı kültürü o kadar köleleştirmişki Türk'ün zihniyetini! İslâm'dan söz açılınca iblisin kibrini o basit, alaycı gülüşlerde görüyorsunuz! muhattabınız adeta insan değilde! sanki şeytanmış gibi. yazık.