İçimde tarifsiz bir sıkıntı var bu aralar. Başımı kitaplardan kaldırıp etrafa bakınmaya çalışırken, insanların samimiyetsizliği çarpıyor suratıma. Zaman mı değişti, insanlar mı? Yoksa her şey aynıydı da ben mi yeni uyanıyorum bu karanlığa? Yoruldum işte, hergün biraz daha çoğala çoğala. Bedenim yorgun, ruhum yorgun, kalbim yorgun. Kırgın değilim, küs değilim ama umudumu yitirdim. O samimiyete olan inancımı, umudumu yitirdim. Güzel, temiz olması için her şey bu kadar mümkünken neden beyazı bu kadar bulandırıyoruz ki?
Eğer insanlarsa değişen, ben yalnızlığı seveceğim bundan böyle.
Eğer zamansa bizi bu kadar değiştiren, ben bu çağa ait değilim.
Eğer bensem bu kadar değişen, karanlığa uyanan bu kadını hiç sevmedim...
MÜNEVVER ALGÜL