Senin gönlün sokağına taşınmak isterim,
Sakın ola ki!
Beni sevmeme ırkçılığı yapma,
Ben bu deli gönlüme söz geçiremedi...
Tüm gururumu senin ayaklarını altın aldım;
Gözlerinle beni öldürtme,
Bakışlarınla beni idam etme,
Ellerim tut!
Seni yüreğimde sakladım,
Belki birgün....
Ey insanoğlu!
Bak senin geldiğini toprak küp kuru,
Üzerinde kan döktüğün toprak nasıl da çatlamış,
Nice kadın, çocuk ve yaşlı demeden bu topraklarda ağladı...
Her dökülen gözyaşlarından bu topraklara gibi!
İnsanlığın vicdanın bu kurumuş topraklar gibi çatlamış,
Sevgiyi aşk diye şiir yaptık,
Oysa sevgi insanın vicdanın da bir merhameti,
Sevgi bir kızın yüz güzelliğin sevmek değildi...
Sevgi insanlığın doğasında var,
Olan insanlığı kabul etmekti!
Sevgi ağlayan coğrafyalarda tohumu olmaktı.
Yaralı olan kalplerde filiz açmaktı
Ne oldu da!
Sevgi denen özneyi;
Bu kadar nesneleştirdiler ki,
Bir anlık zevk oldu.