akşamlar bir roman gibi biterdi.
jezabel kan içinde yatardı
limandan bir gemi giderdi,
sen kalkıp ona giderdin.
benzin mum gibi giderdin.
sabaha kadar kalırdın.
hayırsızın biriydi fikrimce,
güldü mü cenazeye benzerdi,
hele seni kollarına aldı mı,
felaketim olurdu, ağlardım.
zaten benden ne kadar farklı olabilirsin ki?
bir şiiri şairinin sesiyle dinlemek,
ve büyük bir kentte seni düşlemek,
anılar canlı varlıklar gibi geliyorlar bana hep.
bazen seni dünyalar kadar sevindirip,
bazen de hem de tam da aynı yöntemle,
canına okuyorlar.
seni derken beni kastediyorum.
sevgilim bu aralar çok içten söylüyorum,
şehrin her tarafına yayılmış kokun.
ya da ben her şeyi sen kokluyorum.
uzun apartmanlarda bastırıyorum yalnızlığımı,
sessizce sesleniyorum sana, sesim çıkmadan.
en özgür anımı sen bedenime kenetliyken yaşadığımda. her kusurunda. gözlerime umutla baktığında ve gözlerime bakmadığında. seni uzaktan seyrederken. sen uyurken. sen öfkeliyken. o iğrenç komedi programına sen katıla katıla gülerken. kalbim kırıkken. bana bir bardak sunmayıp başkasına okyanus olurken. sen beni unuturken. nefret etmem gerekirken. elindeki yara izinin hikayesi hala aklıma kazılıyken. benden vazgeçişini izlerken. senden vazgeçmeyi öğrenemezken. seni seviyorum. hala nedenini bilmiyorum. seni seviyorum ve parçalanışını dört gözle bekliyorum.