Öyle bir gitmek isterim ki yağmur bile yağmasın
Kimse ağlamasın
İyi şeyler söylenmesin
Gitmesi gerekiyordu desinler
Çünkü gitmem gerek buralardan
Başka yerlere
Suyu farklı akan, insanı farklı bakan yerlere
Farklı dilleri konuşacağım, farklı acılara ortak olacağım insanlar tanımam gerek benim
Benim bu dağları aşmam gerek
Y.
Odamdaki canavarları kovamıyorum
Hem de artık korkuyorum onlardan
İçimi kemiriyorlar,
Ruhuma doluşuyorlar,
Kulaklarımı tıkayıp; sesimi kesiyorlar.
Bağıramıyorum.
Gözyaşlarımı çalmışlar,
Ağlayamıyorum bile
Üzüntümü yağmura veremiyorum.
Kalıyo bak içimde
Bak, kapkara olmuş göğsüm.
Ellerime,
Yüzüme bak.
Hepsi kapkara olmuş.
Saklayamıyorum da kimseden artık
Tüm siyahlarım ortada
Siyah olandan korktu hepsi
Kaçtılar.
Odamdaki canavarlar,
Onlar beni canavar yaptılar.
Y.
Ne bu içimin yerlisi olmuş keder
Doğarken anam mı yüklemiş sırtıma bu yükü
Benden mi olmuş da atamıyorum hiçbir yere
Her günün sonunda yanı başıma kıvrılan kordan ateşim.
Sorsalar anlatamam da sussalar nasıl haykırırım yirmi yılı
Doğduğum, bacası tütmeyen evim
Ben o evin neşesi miydim dersin,
Yoksa en büyük yarası mı olacakmışım?
Hep eksikleri mi aramışım,
yoksa hiçbir şey tam değilmiymiş zaten
Her mutsuz çocuğun anlatacak ne de çok şeyi varmış
Alamadığı oyuncak,
süremediği bisikleti de değilmiş mutsuzluğu.
Doğarken kardeşi sayılan kederiyle yaşama çabasıymış
Y.
Reader Follow Recommendations
Ben bilirdim ki bir çocuk ağladığında bir yerlerde, annesi sarılabilmeliydi hemen o anda
Bir açlık varsa bir hanede koşmalıydı dostu akrabası.
Öyle uzun acılar yaşanmamalıydı,
Gözyaşı bölüşülmeli, keder dağıtılmalıydı
Hiçbir ev babasız, sofralar kahkahasız kalmamalıydı
Ölümler de böyle zamansız gelmemeliydi.
Böyle olmadı tabi
Olmazdı.
Denize açılmayan camlarımız
Güneşi barındırmayan günlerimiz,
Zorlukları tek yüklendiğimiz,
Açlığı bir çocuğa anlatamadığımız çoktu.
Ölümün ne olduğunu bilemeden yapayalnız kalan evler, kahkahayı unutmuş sofralar vardı.
Ve bazı şeylere gücümüzün yetmediği hep oluyordu.
Y.
Uzaklaşıyorum yavaşça leşimden
Kokar birkaç güne tüm acılarım
Sarar dört yanı varoluşsal yaralarımın irini
Tanımaz sonra ne anam ne babam
Ölmüş derler,
gezerim aralarında
Ölümü becerememiş insanlar
yaşarlar ölü ruhlarla canlı bedenlerde
Y