Sevgili Venom benim için her açıdan dolu dolu bir kitaptı. Belki bazı yerler kimi için uzatılmış gibi gelebilir ama bana göre harika bir serüvenden farksızdı. Bazı cümleler sanki olanları ben yaşamışım gibi canımı yaktı. Ağladım, uyumadan önce geç kalmanın ağırlığını düşündüm.
Pişmanlık, suçluluk, yetersizlik hislerinin işlenişini… kaybetmişliği. Hepsi ayrı kalbimden vurdu. Hikayedeki ana karakterleri okurken onları öyle iyi anlıyorsunuz ki, ara ara gidip sarılmak istedim. Yaralarına çare olmak. Ancak onların çaresi birbirindeydi. Yazarın da sonunda dediği gibi bu aslında Charlie’nin kitabı olsa da bir yanım aklıma geldikçe daima Kel için buruk kalacak. Ah be çocuk. Ama tabi Tate ve Charlie adına da mutluyum. Çok çektiler. Herkes affedilmeyi ve iyileşmeyi hak eder. Bu kitabı özleyeceğim. 10/10. İmkanım olsa da keşke daha fazlasını verebilsem…
