“Her şeyden şüphe edersen cehennem olur bu dünya sana.” S:51
Şüpheler ile başlıyoruz, şüphelerle yol alıyoruz sayfalar boyunca.
Aynı evde yaşayıp bambaşka iç dünyalara sahip Samim, Besim, Selmin, Mefharet.
Samim’in ütopik dünyası : Simeranya. Bundan yüz elli yıl sonrasının kitabını yazıyor Samim. Olmak istediği dünya. Bir de gerçek dünya.
Meral, onun yalanları, ikircikli benliğiyle boğuşmaları, ihtirasları. Ferhat, Necile.
Peyami Safa, yine ustalıkla insan psikolojisin, derin ruh dünyasının aynasını tutuyor bize bu karakterler ile. Bir çok yerde Samim vasıtasıyla konuşuyor.
“...bak, büyük kalabalıkların ortasında, insan denilen sosyal mahluk kendi... kendi iç dünyasının mahbusu hâlinde, şifasız bir yalnızlığa mahkum.
.....
Bütün ihtilaflarımızda yalnızlıklarımız çarpışıyor. Hatta kendi kendimizle mücadelemizde bile kendilerimiz -çünkü bak, “kendi” var içimizde- birbirine karşı yalnızdır. “ S:392
Beraberce var olduğumuz zıtlıklar , kendi içimizdeki sayısızca benliklerimiz... yalnızlıklarımız... insanın kendi kendisiyle imtihanı.. savaşı..
Öyle bir ustalıkla yaşatıyor ki Peyami Safa bize bu hâli... son sayfaya kadar kendi dünyanızdan kopuyorsunuz.
Yıllar sonra görüştüğüm bir dost ile onca biriken konu arasında “ yalnızız” bahsi geçince, artık bekletmek istemedim. Siz de bekletmeyin olur mu?
Keyifli okumalar.
