Ceyda
@marceline00
Sen
3 Haziran 2000
7 okur puanı
Mart 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Ceyda
, 2023 okuma hedefini güncelledi.2023 OKUMA HEDEFİ
15/15 kitap - %100 tamamlandı
15 kitap okudu
15 kitap
2.632 sayfa
1 inceleme
35 alıntı
Ah beni sadece bir heykel gibi öylece dururken gördün, hepsi bu. Ama insan birinin aklındakini öğrendiği ve kendisininkini de ona gösterdiği zaman onunla gerçekten tanışmış olur. Benim aklımdakileri öğren. Kendininkileri bana göster. Sonra gidip benimle tanıştığını söyleyebilirsin. Birbirimizi sınayalım. Eğer yanlış bir ilkem varsa ondan kurtulmamı sağla. Eğer senin yanlış bir ilken varsa söyle, yardım edeyim. İşte bu bir filozofla tanışmak demektir
Okur Takip Önerileri
Şimdi şurada olsaydı, şu koltukta sessizce otursalardı, yalnızca alevlerin sesini işiterek, yan yana atsaydı kalpleri. Gün, ay, saat, hafta, takvim işi zaman yani. Neye yarardı bunlar, neyi ölçebilirdi? İşte zihninin bütün hücrelerinde yaşamıyor mu o?
Kimler tiksinti duydukları hayata kendi elleriyle son vermiş bir bakalım. Bilgeliğin en hakikatli dostları değil mi bunlar?
Sana sızacağım. Göğüs göğüse çarpışırken. Birlikte kuruyup birlikte ıslanırken. Alev alev değil, korun kendisi olacağım ve sadece sen yürüyebileceksin üzerimde, çıplak ayaklarınla. Vereceğin her nefes, yanan vücuduma serin bir rüzgar olacak, yaralarım dudaklarınla kapanacak. Cennetinden gelip bana cehennemi unutturacaksın.
Yarın, her şey yeniden başlayacak. Göreceğiz. Belki de öldürüleceğiz. İşte o zaman, bu mektubu bitirmeye gerek kalmayacak. Sana kendim fısıldayacağım, yazacaklarımı. Kâğıt ve kalem yerine, gözlerimiz dokunacak birbirine.
Gülümsüyordum. O gülümsediği için.
Sakinleşiyordum. O sakin olduğu için.
Artık korkmuyordum. O bana "Korkma dediği için.
“Üşüme!" diyen bir annenin sözünü dinler gibi.
“Olur, üşümem" diyordum.
"Gerekirse donarak ölürüm ama üşümem"
Gözlerinden ayırmıyordum gözlerimi. Başka bir yere bakarsam canım yanacakmış gibi geliyordu. Sadece onu görüyordum. Başka kimseyi istemiyordum. Kelimelerini dinliyordum. Ağzından çıkan harfleri. Söyledikleri bir yerlerde yazıyormuş gibi, konuşmasındaki virgülleri, noktaları görüyordum. Kelimelerinin arasındaki boşlukları. Gülümsüyordum. O gülümsediği için. Gülümseyerek konuştuğu için. Sakinleşiyordum. O sakin olduğu için. Artık korkmuyordum. O bana "Korkma dediği için. “Üşüme!" diyen bir annenin sözünü dinler gibi. “Olur, üşümem" diyordum. "Gerekirse donarak ölürüm ama üşümem!"
Artık oradaydım. İstinat boşluğunda. Patlayan bir tüfekle sessiz kalan bir tüfek arasındaki boşlukta. Namludan çıkacak bir mermiyle, atım yatağında uyuklamaya devam edecek bir mermi arasındaki boşluktaydım. Ölüm saçmak ile hayat bağışlamak arasındaki son tereddüt bahçesinde. Ölüm ile hayat arasındaki farkta.
Cehennem, geleceği hayalin ve geçmişi hatırlamanın olmadığı, şimdiden saklanacak hiçbir kuytunun kalmadığı yerdir. Tek zamanlı bir hayat. Acıyı unutturacak hiçbir şeye izin verilmeyen bir yer. Hepsi de burada ve şimdide. Kaçacak bir yer yok. Kimse hatırlamıyor, kimse hayal kurmuyor. Ama yine de deniyorlar.