Duyuru
Kitap yazmaya basladim
İnsllh begenirsiniz
wattpad.com/story/368130875...
Kitapin linki burda
Kitap adi
Mafya aski
Gercek adımla seslenmeyin
Masal ile seslenin hem kitap karakteri benim hem yazar olarak masal olarak seslenik
Ne bilginler geldi,neler buldular?
Mumlar gibi dünyaya ışık saldılar... Hangisi yarıp geçti bu karanlığı?
Birer masal söyleyip uykuya daldılar...
İşte venedik, o yüze gülücü, fakat şüpheli dilber! Yarı masal, yarı yabancı tuzağı olan bu kent, ağır pis havasıyla bir zamanlar zevk ve sefalı bir Gürlük içinde sanatı geliştirmiş, müzisyenlere Yalpalı ve aşıkane ninniler gibi nağmeler ilham etmişti.
Açlık, savaş, geri kalmışlık ve inanılmaz felaketlerle ilgili haberleri kitleler, masal dinler gibi dinliyor.
Sayfa 12 - YKYKitabı okuyor
Su damlasına yahut masal perisiine benziyordu Narin. Dal gibi incecik bir şeydi. Bir güvercin kadar beyazdı; mahcuptu, sessizdi, tedirgindi. Adımları minicikti, yürümüyor da ipekli bir atlasın üzerinde zarifçe süzülüyordu sanki.
Sayfa 124 - Hep Kitap
"biz her akşam döşeklerde sarmaş dolaş
başlarımız en ürkek yıldıza yaslı
düşlere harcarız bütün paramızı
o masal her akşam sıyrılır kınından
gönlünce, usul usul bitsin diye mum
uyur, ölümle açarız aramızı.."
Sayfa 389 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
İnsanın hikayesi, onu beklediği değil aradığı yerdeymiş.
Hayat unutmaksa, rüya hatırlamaktır. Hayattayken unutmak zorunda kaldığını yeniden hatırladığın bir bahçe gibidir rüyalar. Gerçek dünyaya gözlerimi açtığım o sabah hayıflanmam bundandı, ben hayatı değil rüyaları özlüyorum.
Acı çekmek insanı sonsuz huzura götürür, hiç acı çekmezsen doğmazsın, doğuramazsın, ayakların kanıyor, bırak kanasın, gerçek acıyı hisset, gerçek acıyı hissetmeyenler acı olmayan şeyleri acı sanıyor.
Mevlana Pir Hazretlerinin de dediği gibi, karanlığa gitme, nice güneşler var.
Çaresizlik ve imkansızlık dilekler diletir.
Hastalık ile baş başa kaldığınızda, medet umacak kimseniz olmadığını anlıyorsunuz.
Bin yılı ne kadar rahat telaffuz edebiliyorduk, tarih kitaplarında güncellenecek bir bilgi miydi sadece bu? Yoksa bize ne kadar önemsiz, küçük olduğumuzu hatırlatacak bir ikaz mı?
İnsanın kolu kanadı kırıkken, en hüzünlü anlarda verdiği kararlar hep en doğru kararlardı, içgüdünün seni sürüklediği yere gittiğinde ve kendini gökten inen mesajcı meleklere teslim ettiğinde hayatın rotası geri dönülmez bir şekilde değişiyor, sen altüst oldum sanırken aslında düze çıkıyordun.