Bir süre sonra gerçekte kim olduğumuzu unutuyor, maskelerimizi yaşamaya koyuluyoruz. Tek bir maske de takmıyor, sayıları ilişki kurduğumuz gruplarla büyüyen benlik imgeleri (imaj) yaratıyoruz. Evde, okulda taktığımız maskeler var, büyüdükçe maskelerimizin sayısı da artıyor.
Yaşam ve Ölüm
İnsanlar vardır, davranışları kronolojik yaşlarına oranla daha “yaşlı”dır. Aslında bu insanların içinde baskı altında tutulan bir çocuk bulunur, ama onun varlığını fark edemezler. Çünkü bu çocuğun bilinç düzeyine ulaşarak davranışlarda varlığını göstermesi, katı, kuralcı ve baskıcı bir ortam içinde yetişmiş olan bu insanlar için asla kabul edilemeyecek bir durumdur. Hangi yaşta olursa olsunlar, bu insanlarla birlikte olmak insana kasvet verir. İhtiyar yüzlü bilgiç çocuklar ya da sıcak duygusal tepkilerden yoksun, çizgileri aşağı sarkık bir maske takmış yetişkinler aslında ölümü simgeler. O nedenle bize ürkütücü gelirler, ama bu ürküntüyü yenip de dikkatle inceleyebildiğimizde, yaşlı davranışlarının aslında çocuksu öğeler taşıdığını ve hatta bazen büyük rolü oynamaya çalışan çocukları anımsattıklarını seçebiliriz. Bir başka deyişle, yaşından daha “yaşlı davranan” insan aslında yaşından geridedir. Gerçekte her yaşta her şey yaşanabilir, ama yaşını da yaşayarak!
Sayfa 157Kitabı okuyor
Korel Erezli, benim geçmişimdi.
Neler diyorsun hocam
Güzel bir yüze sahip olmaya gerek yoktur, güzel bir maske yeterlidir; ayrıca maskeler çok ucuz. Yüzünü dönüştürmek çok meşakkatlidir. Yüzünü boyamak basittir.
-demem o ki maske ve makyajdır izleyenleri büyüleyen. Hayat da tiyatro oyununa benzer bir şeydir, maskesi düşene kadar herkes bu oyunu sürdürür. Hayattır nitekim insanlara olduklarından farklı roller biçen.
Sayfa 36
Sahiden, asıl yüzlerinizden daha iyi bir maske taşıyamazdınız, siz şimdinin insanları! Kim tanıyabilirdi ki sizi!
Sayfa 116
Maske
İnsanın içini donduran o varlığa soluk soluğa gömüldüm. Dayanamıyordum, "baba, anne, kardeş, kız arkadaşlar, hısım, akraba" sözcüklerini söyledim; o sözcükleri ne kadar iyi anlıyordum, tanıdık çehreler göründüler, onları tanıdığıını onlara itiraf etmem gerekiyordu. Evet ama insanın dört annesi ve bir o kadar da babası olamazdı, öyleyse yine delilik senaryosuna mı dönüyoruz?
Bu kadar aptal ve bu kadar ısrarlı?
Sayfa 79Kitabı okuyor
Hayat, soğuk kayıtsız, herkesin maskelerini çeker alır zamanla; maskeleri de hani çoktur herkesin. Fakat bazıları hep aynı maskeyi kullanırlar, ister istemez kirlenir, yıpranır bu maske. Tutumlu kimselerdir bunlar. Bir kısmı evlatlarına saklarlar maskelerini; bir kısmı da vardır ki boyuna maske değiştirirler, ama yaşlandıklarında görürler ki Bir sonuncu maske kalmış ellerinde, ve bu da pek çabuk eskir, o zaman maskenin gerisinden gerçek yüzleri çıkar ortaya.
VEZAN - İyi ama, onlar hangi yüzle görünecekler bir daha?
SABRİ - Onların yüzü maske. Değiştirir, değiştirir, ortaya çıkarlar.
Batı dillerinde "person", kişi demektir. Person sözü, Anadolu Etrüsk dilinde "yüze takılan maske" demektir. Ne yapalım, insan soğana benzer galiba! Maske üzerine maske, kabuk ve poz üzerine poz..
İlk doğum günü kutlayışım mıydı, hatırlamıyordum amma en mutlu doğum günümdü. “Korel,” dedim elindeki pastaya bakarken. “Birlikte dilek dileyelim, bir gün sonra seninde doğum günün.”
Kalbiyle gülümsedi. “Benim dileğim, senin bütün dileklerinin gerçekleşmesi Minel.”
"Hislerini dışarı vurmayı kastettim. Yıldız imajın sayılmaz. Onun bir maske olduğunu biliyorum."
"Maske olduğunu biliyorsun, öyle mi?"
Sayfa 130 - Ren YayıneviKitabı okuyor
Sıradan zihin Tao'dur. Dünya bunu bilmediğinden dolayı büyük bir neşe ve mutluluğu, kutsamayı kaçırıyor. Birbirimizi çıldırtıyoruz. Tüm eğitim sistemi bir çeşit nevroz yaratıyor. Nevrozu ileri düzeyde olanlar; çok daha ünlü oluyor. Şu anda devlet başkanı, başbakan gibi çok ünlü ve güçlü insanların hayatlarına bakarsanız nevrozdan başka bir şey bulamazsınız. Endişeden, kederden ve çılgınlıktan başka bir şey yoktur hayatlarında. Bu kavramların içinde kaynıyorlar. Fakat sahte bir yüzle durumu idare ediyorlar-aslında yüz değil bir maske.
Fakat benim için, gerçekten zihnin en derin bodrum katlarına, gecenin düşüp de tekrar kalktığı (buna gün mü deniyordu yoksa?) yerlere inmek, Fontaine Sokağı'na, İki Maske Tiyatrosu'na (daha sonra yerine bir kabare yapıldıydı) dönmek demekti.
Sayfa 36Kitabı okuyor
