bernis
@mavisya
Ruha iyi gelen her şeyi...
Instagram= @siiristinsan
öğrenci
Lise 2
B612
9 okur puanı
Aralık 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
GÜL VE GÖLGE
Ki ben,
Öyle içliyim ki, öyle derin.
Aldıkça umut, verdikçe hicranlı bir nefes doluyor içim…
Bulduğum, her tutam iyiliğe tutunuyorum
Bazenleri kendim, bazenleri kendim gibiler için….
Büyüdükçe görüyorum ki
Kendi döktüğü yaşlarla çalkalanan, bir dünyanın çocuğuyuz biz
Unutmayı merhem sanan insancıklar topluluğuyuz…
Bu yüzden ben hiç
Gidişler Erken Hâlâ
Yüreğinde uçuşan kuşların kanat seslerini duyduğumda
Kendisiyle çelişen dünyaya az daha az daha kanacaktım.
Yaşamla aramızdaki mesafeden daha kısaydı ömrümüz.
Ömrümü senin toprağında ve bazenleri darılarak sana…
Avucunda yaslarımla sallanarak yaşadım.
Aldığın bir nefesi ben binbir duaya sardım
Sardım… işte o uçuşan kuşların kırık kanatlarına
Ve
sevmeyi anımsatan kağıtlardan bir yürek yaptım sana
İşledim incelikle, insanı yeniden tanıyabil …
Bil ki umudu yeşert bağlarında
Her güzel gördüğün çiçeği koparma
Bırak kökleri ruhuna işlesin
Tutunsun göğsünden kalbine giden bir yolda
Kalabalık içindeki yalnızlığı bilmesin…
Hoşçakal dünya
Bir gün ben, gideceğim
Uğurlar olsun sana…
sonun da sonu olur
Sokaklar fısıldarken kulağıma
Ben henüz alışamadım kalabalığa
Uzaklara erişebilmeyi öğrenmeği dilerdim
Nasıl tüterse sigara misali bir insanın yüreği
Öyle bir kül kabında buldum kendimi
Bu sokaklar anladım ki hasret kalmış yaşamaya
Ve savuruyor yakamdan tuttuğu elleriyle
Avuçlarında yaşlarımın ıslak serintisi
Beni yok saysa da bırakmıyor kalabalık
Arkamda uçurum selamlıyor bedenimi
Korku dahi duymuyorum
Fakat karşıyım şeffaf kaygan zeminlere
Ve boşluk kendisini doldururken benimle
Ne yazık ki artık düşmek var kaderimde
Okur Takip Önerileri
Çocukken dünya derlerdi “toz pembe değil”
Zaten, pembeyi hiç sevemedim ben
sessizce kaçıyorum sessizliğe
Varlığımın kıyısında susmayı seçiyorum.
Anlatmıyorum. Konuşmuyorum hiçbir türlü.
Duyulması güç bir kapsülde kendimle yaşıyorum.
Varlığım farksız diğer varlıklardan
Belki bir fark olabilir
Belki ben olduğum içindir bilmiyorum.
Yılanlarla da barışmak istiyorum.
Bazen insanlarda onları görüyorum. Yüzleri aynı, gülmeleri…
Onların da hınçları, bir ıslıkla kaplanmış.
Ürküyorum önce biraz, sonra alışıyorum.
Anlıyorum ki korkmadan yaşanamaz…
Yılanları seviyorum, yalanları değil.
Fakat insanın kurşunu da sevmedikleridir…
Sanırım insan büyüdükçe kendi dünyasından başka birine göç ediyor
Bir tek adım dahi atmadan yapıyor bunu
Ve sanırım bizler zamanla
Unutuyoruz,
Karıncayı bile incitmeden geçirdiğimiz günü
Masumlar
“Çirkin ördek yavrusu diye bir şey yoktur, o yavru sevmeyenlerin çirkinliğidir.”
-Masumlar Apartmanı
~SON~
Dünya ve Ben
Dünyanın çatısı olsaydı, çıkar aşagı bakardım
Yüksekten korkmaz, güvenirdim
Eğer yapabilseydim balonları ellerinden kaçmış tüm çocuklara,
Balonlarını geri verirdim…
Gök olduğundan mavi görünürdü
Hatta öylesine ki, adını bilmeseydim yine mavidir derdim…
Aslında, fark olmazdı
Dünyayla benim aramda olduğundan fazla…
Sadece, uzaktan dolayı insanları göremezdim
Kuşları duyabilirdim,
Belki kanatlarına dokunur, uçtukları mevsimlere giderdim
Fakat yine de merak ederdim
İnsanları göremediğim için mi gök daha mavi?
Yoksa derinliğe bu kadar yakın olduğumdan mı?
Kendi kendime soruyorum
Fakat neden bulamıyorum
Dünya’nın çatısı yok
Bilmiyorum.
Boşluk’a Söylem
Bir adımlık mesafe görünse de
önümüzde
Yol uzun,
Yalnızca biz, kendimize karşı oturmuş,
Bazen koşaraktan bazen yorgun varıyoruz,
Bu gidişler nereye bilmeden
Ki zaten öğrenmek de istemezdim hiç.
Neye yarar duvarlarla bakışmak?
Bilecek yaşta değilim henüz,
Belli ki bütün bu yaşlar da bilecek kadar alışmamışlar yaşamaya…
Ellerinden tutuyorum zamanın
Ve o avuçlarımda ıslandıkça,
Ya terden ya yağmurdan kayıyor
Sonrasına varana dek tek kelime etmeden;
Bir adım ileri iki adım geri atıyorum
Fakat ileri attığım ilk adımda
Düşüyorum, paraşütüm yok sırtımda