ÖZLEM❤
Özlem...
Sahiden özlem ne demekti?
Eksiklik mi?
Yarım bırakılmak mı??
Özlemi bilmeyenlerin kendince tanımladığı koca yılları, zamanı, aşkı, insanı, beş harfe sığdırdığı koca bir mazi mi??
Özlemi bilene hiç sordunuz mu?
Cevap vermez başladığı cümle yarım kalır ne dese hangi kelimeyi kullansa karar vermez ve gözleri derine dalar işte o derinlikte arayın özlemi...
O derinliğe ne geceler ne şarkılar sığdırmıştır. 
evinam 🌼⚡
Aziz İstanbul...
Bir gün beraberce Üsküdar'ı gezdiler. İlk önce vapuru iskelede beklememek için Mihrimah Camii'ni dolaştılar, sonra Üçüncü Ahmed'in annesinin camiine girdiler.
Türbeyi, küçük, bir meyve içi gibi döşeli camii Nuran pek beğendi. Vapuru çoktan kaçırmışlardı. Onun için bir araba ile Atik Valide'ye, oradan Orta Valide'ye (Pertevniyal Valide Sultan Camii) gittiler.
***Garip bir tesadüfle Üsküdar'ın bu dört büyük camii aşka, güzelliğe, yahut hiç olmazsa annelik duygusuna ithaf edilmişti.
-Mümtaz, Üsküdar'da hakiki kadın saltanatı var...
Ertesi gün Rum Mehmed Paşa Camii ile Ayazma Camii'ni ve Şemsipaşa taraflarını yayan dolaştılar. Birkaç gün sonra Selimiye Kışlası'nın etrafında kızgın güneş altında başıboş gezdiler. İstanbul'da açılan ilk hendesi caddeleri, o cazip ve mazi hulyası adlı sokakları, İstanbul akşamlarının hakiki ziyafet sofraları gibi gördükçe, garip bir mazi daussılası(yurt özlemi) onu yakalıyordu.
-İstanbul, İstanbul, diyordu. İstanbul'u tanımadıkça kendimizi bulamayız.
Kimse “an”da kalamıyor. Hep bir mazi özlemi, gelecek merakıyla doluyor. An’da kalsa mutlu olacak lakin olamıyor.
Allı Defter
Trenler geçiyor evimin hemen arka sokağından. Çocukluğumun hatırlanabilir en güzel yanını selamlıyorum, bir pencere kenarında. El sallıyorum geçmişin silinmeyecek yolculuklarına, mazi bir allı defterin tozlu sayfalarında çocukluğuma aralanıyor. Seni unutmaya geçmişin anılarına sığınarak başlıyorum. İnsan en aciz kaldığında niye çocukluğuna sığınmakta bulur ki çareyi? Özlemi niye hep çocukluğuna insanın? Bir ağacın gölgesinde toprağa karışıp güneşin batışına bir gün daha eklemek, günlerce uğraşılmış anne eteklerinin paçalarından yapılma koca bir uçurtmayı gökyüzünde bir zafer kazanmışçasına uçurtmak, bir ağacın gölgesinde baba sesinden hikâyeler dinlemek… Biliyor musun insanın yüreğinin üşümesi çocukluğunu özlemesi kadar. İçinde büyüyen boşluğun git gide sessiz, ıssız bir çöle dönüşmesi kadar… Neresinden bakarsan bak insanın yaralarını saracak yerdi sığındığı hatıralar. Bu hatıralar bitmeyecek sandığımız bir ömrün yarısı kadar…
Merve Sühan
EN ESKI YAZILARIM 1.
Saçmasında vurulduğun mazi namın olur
Denizinde sarıldığın sinsi ahın olur
Fırtınasında savrulduğun serseri zamanın
Toprağında kuruduğun mezarın olur
Özlem
Nedendir içimdeki bu boşluk?
Nedendir duvardaki bu soğuk loşluk?
Sırtımda önceki geceden kalma bir yolluk
Yolluğumda ise kocaman bir yorgunluk...
Bu yorgunluğun izleri nedendir?
Gecenin soğuğuyla sigara mı gelendir?
Yoksa senin yokluğun mu?
Gelmeyen senin gelen özlemi midir?
Uyusam geçer mi özlemin?
Ya bir sigara geçirir mi?
Ya da bir şarkı?
Geçirmez, gecenin soğuğu, sigaramın dumanı, yolluğumun yorgunluğu, hiçbiri geçirmez.
Ne acı,
Peki gün gelir de birgün gelir misin?
Birgün geçer mi?
-Mazı
Dost dediğin mazi oldu,
Sevda dediğin gazi oldu,
Bense bu hayat maraz oldum,
Nerede o eski günlerini özlemi,
MYÇ65