Mehmet Çelik
@mecelik
Barış Hacıramazanoğlu
Münzevi Seyyah
Azra & Merve
Isparta.
İçinizden en az yarısını, arzuladığımın yarısı kadar bile tanımıyorum ve yarınızdan azını hak ettiğinizin ancak yarısı kadar sevebiliyorum. #LOTR1
...
Aksaray AÖL, ESOGÜ, ASÜ, AÜ
9 kütüphaneci puanı
1070 okur puanı
Haziran 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Şu an ne okuyorsunuz?
Bir oyun veya ona benzer birşey. Yapmanız gereken okuduğunuz kitabın 47. sayfasında yer alan ilk tam cümleyi yorumlara yazmak. Bakalım nasıl bir metin ortaya çıkacak?
Benim okuduğum kitap 
Küçük Ağaç'ın Eğitimi
"Ben de yağ tenekesini yere koydum."
Huzur
Eskiden yaz mevsimi bana huzur verirdi. Beş yıl kadar öncesinden bahsediyorum. Sonraları kasvetli, yağmurlu, serin havalarda huzur bulduğumu farkettim. Özellikle yağmuru bekliyorum hava her kapandığında. Burada kastettiğim mutlu olmak değil, huzur. Adını koyamadığım bir huzur. Çok ilginç.
B. Hacıramazanoğlu
Zenginlik
Tanıdığım veya tanımadığım insanların büyük kısmı sadece zengin görünmek için para harcıyor, ihtiyaç gözetmeksizin; bildiğim zenginlerin büyük kısmı ise bu para sayesinde daha da zenginleşiyor.
Okur Takip Önerileri
Dürüstlük...
İki sen var aslında; ilki senin tanıdığın diğeri bizim bizim tanıdığımız. Ne zaman ki senin tanıdığını biz de tanırsak, o zaman dürüst oldun demektir. Tabi bir de kendini tanıtamamak var. Kendini tanıtmak dürüstlükten farklı bir sosyal beceri olabilir. Bu konudaki beceriksizliğin telafisi olduça zaman alır.
B. Hacıramazanoğlu
Akıl...
Bana bakıyordu, bende "Öklid ne olacak bu işler?" dedim. Mırıl mırıl ses çıkardı, mama kabına gitti. Huzurlu olduğunu düşünüyorum, imrenerek.
Akıl...
İnsanlığa en çok zarar veren yine insan aklı olabilir mi? Yaratıcı iyilikler inşa edebilecekken atomu parçalayıp kitle imha silahlarını ortaya koydu bu akıl. Bir kavga var ama başlangıcını çözemedim. Belki en başta kendine tapmaktı nedeni. Sonrasında kendin için paraya tapmak, para için güce tapmak... Korkunç. Çok korkunç.
Yalnızlık...
Önceleri onlar yalnızlığa terkettiler.
Alışmak zordu ama insan her duruma alışıyor.
Şimdilerde kendi yalnızlığıma terkediyorum kendimi.
Alışmışım bir kere, vazgeçemiyorum.
Sevindikleri ya da bana göre sevinme rolü yaptıkları şu özel dedikleri günler dahi umrumda olmuyor.
Oysa en özel gün yalnızlıkla tanıştığım gündü.
Çok değerli, çok kıymetli.
Deprem!
Ben yaklaşık 7 sene Adıyaman' ın Kahta ilçesinde görev yaptım.
Adıyaman benim mesleğe başladığım yer.
İlk göz ağrım.
Adıyaman' da üçüncü yılımı doldurana kadar hiç çekinmedim o topraklardan.
Meğer yerin altında zamanı gelen bir felaket varmış.
Hikayem şöyle başlıyor,
3 Mart 2017, 14.07' de merkez üssü Samsat olan bir deprem
Yorgunluk zihnimi kemiriyor, karanlık özlemiyle parlıyor gözlerim ve tükenmişlik tüm benliğimde. Dahili hatta harici dünya dahi ilgimi çekmiyor. Heyecan azad etti beni kendinden, yığınların telaşından ürküyorum. Sevmek, sevilmek belki ait olmak, hiçbirine takatim yok. Hele duygusallığa tahammülüm kalmadı, bir de yüksek kültürde marifet sanılan psikoloji zırvası. Ölmek üzere doğan insan, ne kadar kıymetli görüyor kendini. Süreli sahipliğe ne kadar çok kaptırıyor. İğreniyorum.
B. Hacıramazanoğlu
Bir yıldır kitap okuyamıyorum, benden birşeyler koptu. Tamam ama ne oldu? Bilmiyorum... Mutsuzluğu hissediyorum iliklerime kadar. Gün bir doğuyor bir batıyor. Yalancı geliyor herşey bana. Doğruları saklayan dünya. Boş. Hepsi boş. Anlamıyorum. Bu boşlukta boğuluyorum...